De nachtelijke busrit is niet echt fantastisch, maar dat zijn nachtelijke busritten niet gauw. Gelukkig lukt het me wel om af en toe een oogje dicht te doen. Als we in Mataranka aankomen, moet Nicole me zelfs wakker maken.
De receptie van de Mataranka Homestead is zo vroeg (ongeveer half zes in de ochtend) nog niet open. In de keuken van de jeugdherberg gaan we zitten wachten; die is open en daar is het ook het warmst. In deze gebieden is het (in de winter) ’s nachts nog wel eens koud.
Nicole en ik lopen nog even naar de hot pool, de trekpleister van Mataranka, maar daar is in het donker niet zo veel aan.
Om zeven uur kunnen we de sleutel bij de receptie ophalen en daarna gaan we nog maar even pitten.
Na nog wat geslapen te hebben, gaan we er om tien uur toch maar uit.
We ontbijten en gaan daarna naar de receptie om met een guided walk, een rondleiding, mee te gaan. De gids laat ons dingen rond de homestead zien. Zo toont hij ons waar het water kwam tijdens diverse ‘floods’ (overstromingen). Ook laat hij ons verschillende pools zien, waaronder dus de bekende hot pools.
Leuk is ook het huis dat voor de film ‘We of the Never Never’ gebruikt is. Toen die film op Mataranka Homestead gefilmd werd, verbleef de crew in de motel accommodatie die de crew daar zelf gebouwd had. Toen ze klaar waren met filmen hebben ze de motel accommodatie geschonken aan de homestead.
Na de tour bekijken we de film. Leuk, omdat ik het boek gelezen heb.
Daarna kunnen Nicole en ik het niet nalaten om het warme water van de hot pool in te gaan. En met 34 graden Celsius is dat water inderdaad warm voor een natuurlijke waterbron. Het is lekker in het water. Maar we zijn niet de enigen in het water en daardoor is zwemmen wat lastig; daarvoor is het gewoon te druk.
Na een late lunch besluiten we te gaan wandelen in het ‘bos’ vlakbij de homestead. Dat was leuk, totdat we de weg een beetje kwijt lijken te zijn. Gelukkig lukt het ons wel weer de weg naar de homestead terug te vinden.
Na het avondeten gaan Nicole en ik nog even luisteren naar de band in de bar. Ze blijken best aardig te kunnen spelen.
Als de band er om een uur of tien mee stopt, willen we nog even naar huis bellen. Helaas gaat de stroom eraf en zit bellen er niet in.
De sterrenhemel is prachtig, maar het is wel erg donker zonder verlichting. Zo donker dat ik niet kan zien hoeveel traptreden ik nog moet doen. Het gevolg; ik val op m’n knie. Dat wordt een blauwe plek!
We zijn toen maar naar bed gegaan. Morgen meer…
Stay tuned!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten