dinsdag 31 juli 2012

Nog meer foto’s uitzoeken en nog meer kletsen

Ik houd me wederom bezig met het uitzoeken van mijn foto’s. Het blijkt nog een hele uitzoekerij.

’s Avonds is het weer gezellig in het hostel en klets ik heel wat af met medereizigers. Met een van die mensen, Nicole, zal ik later die week verder reizen.

Blijf m’n blog volgen en je leest meer over onze belevenissen…
Stay tuned!!!


Weekdeals (468x60)

maandag 30 juli 2012

Klaar! Mijn muurschildering is klaar!

Wie mijn blog al langer volgt, weet zich wellicht nog te herinneren dat ik maanden geleden met een muurschildering bezig was.

Maar het eindresultaat daarvan hebben jullie nooit gezien. Simpelweg omdat ik geen tijd had voor de finishing touch. Vanavond heb ik echter de laatste hand kunnen leggen aan mijn muurschildering.

Zie hier het resultaat:



En voor wie zich afvraagt waar deze vuurtoren past in dit blog; ga naar het blogbericht ‘Hoe van het een het ander kwam…!’

Dat is gewoon een leuk blogbericht over, je raadt het al, hoe van het een (een foto van een vuurtoren) het ander (een muurschildering) kwam…

Weekdeals (468x60)

Yothu Yindi’s ‘Treaty’; een mix van traditioneel en Rock

Op de cassettebandjes die ik mee nam naar Australië, zette ik ook veel Australische muziek. Je hebt onder andere Men at Work, Savage Garden, Crowded House, Midnight Oil en Paul Kelly al voorbij kunnen zien komen op mijn blog.

Maar ook de Australische band Yothu Yindi zet ik op mijn cassettebandjes.
Deze band, bestaande uit Aboriginals en niet-Aboriginals, mixt traditionele Aboriginal muziek met Rock. Ook traditionele dans ontbreekt niet bij optredens van de groep. 


Dit politieke nummer ‘Treaty’ uit 1991 was zowel in Australië als wereldwijd de doorbraak van Yothu Yindi.

Als onderdeel van de festiviteiten in het kader van het 200-jarig bestaan van Australië bezocht premier Bob Hawke in 1988 the Northern Territory voor het Barunga festival. Daar beloofde hij dat er een verdrag (treaty) zou komen voor de oorspronkelijke bewoners van Australië.
Een paar jaar later zit er nog geen schot in de zaak. Om dat gebrek aan vooruitgang van het verdrag onder de aandacht te brengen, ontstaat ‘Treaty’.

Dat nummer betekende de definitieve doorbraak van Yothu Yindi.
In de jaren daarna was de band erg succesvol. Momenteel treden ze nog nauwelijks op.

Eén van de bandleden van Yothu Yindi was Geoffrey Gurrumul Yunupingu, waar ik een paar weken geleden ook een blogbericht over schreef. Heeft hij, op zijn eigen wijze en met zijn eigen stijl, het stokje van Yothu Yindi overgenomen…?

De leuke dingen van het alleen reizen

Die ochtend haal ik wat slaap in. Daarna is het goed toeven met een fijn boek in het zonnetje.

Later haal ik nog foto’s op en zoek ik wat foto’s uit. Verder doe ik niet zo heel veel die 30ste juli 2002.

De 'binnenplaats' bij de jeugdherberg.

’s Avonds klets ik heel wat af met Sabrina. Met haar heb ik eerder in het hostel een kamer gedeeld. Nadat we een hele tijd in het Engels hebben gekletst, komen we erachter dat we ook in het Nederlands kunnen kletsen; we hadden beiden niet in de gaten dat de ander ook Nederlands is.

Het is erg gezellig met Sabrina.
Dat zijn echt de leuke dingen van het alleen reizen; de mensen die je ontmoet.

Morgen meer ontmoetingen…?
Stay tuned en je leest meer!


Dagdeal (468x60)

zondag 29 juli 2012

Mooie rotsen en meer…

Op tour; dit keer een dagtour. Een aantal mensen heeft op het laatste moment afgehaakt en dus is de groep erg klein; heel erg klein. Naast mij is er nog een Australisch echtpaar van rond de 65 jaar en dat is het.

Als eerste staat het graf van John Flynn, dè man achter de Flying Doctors, op het programma. Bovenop het graf ligt een steen van de Devils Marbles, een rotsformatie die verder naar het noorden te vinden is.

Het graf van John Flynn.
 
Bij Standley Chasm.



Standly Chasm

Daarna gaan we naar Standley Chasm. Na een korte wandeling over prachtige rotsen komen we bij een kloof; Standley Chasm. Erg mooi!


Terug bij de bus krijgen we Billy Tea met cake en koekjes. Billy Tea is thee die in een blik boven een vuurtje klaargemaakt is.
Als er een aantal rockwallabies polshoogte komt nemen, voeren we de beestjes koekjes.
Eén van de wallabies heeft zelfs een kleintje in zijn buidel.


Rockwallabie met koekje.

Ormiston Gorge

Ormiston Gorge

Ormiston Gorge

West MacDonnell Range vanaf een lookout.

Na een stop bij Ellery Gorge, een mooie waterpoel bij rotsen, stoppen we bij Ormiston Gorge om daar te lunchen. Natuurlijk bekijken we de Gorge ook. Daar zijn weer prachtige rotsen, waar ook nog een stroompje langsloopt. Een mooi gezicht!


Ellery Gorge
Glen Helen

Bij Glen Helen.
Simpsons Gap

Elders zien we vanaf een uitkijkpunt Mount Sonder nog liggen. Ook mooi om te zien.
Vervolgens staat Glen Helen op het programma. Vlakbij de ‘homestead’ zijn weer mooie rotsen en een watertje.

De tour gaat verder. Nadat we nog ergens gestopt zijn om over de MacDonnell Range uit te kijken, gaan we naar de laatste stop; Simpsons Gap. Ook weer prachtige rotsen, die verderweg een kloof vormen.

Kortom het was een tour met allemaal mooie rotsen…


Weekendsale - Tot 50% korting

zaterdag 28 juli 2012

Een kijkje in het vliegtuig van de echte Flying Doctors

Moe van de tour, het vroege opstaan en de gezellige avonden, slaap ik een gat in de dag. Ik had mijn slaap kennelijk nodig, want pas tegen twaalven kom ik mijn bed uit.

De rest van de dag haal ik mijn foto’s op, ik koop een magazine waar ik vervolgens heerlijk in ga zitten bladeren, ik lees wat folders en ik boek de tour voor morgen.



Naast dat alles breng ik ook nog een bezoekje aan het Visitor Centre van de Royal Flying Doctors Service. Ik had in Cairns al naar het Vistitor Centre willen gaan, maar daar was het toen gesloten.

Nu dus naar de RFDS in Alice Springs. Met Marjolein ben ik daar destijds ook geweest. In de zeven jaar die daar tussen ligt, is het wel veranderd; een en ander is verplaatst en het is uitgebreid.
De radiokamer is nog wel hetzelfde. Helaas zit er niemand; het is weekend.

Het museum is uitgebreid met meer displays, een nagebouwd vliegtuig (de binnenkant) en een nagebouwde cockpit.
In het bijbehorende winkeltje hebben ze allerlei leuke artikelen, waarmee je de echte Flying Doctors ook nog steunt.

Het is weer erg leuk om het Visitor Centre van deze fantastische service te bezoeken.

vrijdag 27 juli 2012

Het voelde een beetje aan als het terugzien van een goede vriend…

Na veel te kort slaap, worden we al vroeg gewekt door Tony.
Die laatste halve dag van de tour, het was een drie èn een halve dag tour, staat er niets meer op het programma behalve de terugreis naar Alice Springs. Dat is toch nog ruim 400 kilometer; Australië is immers een enorm groot land.

Onderweg komen we een zogenaamde 'Road Train' tegen.

Ik heb erg genoten tijdens deze tour. We hadden een leuke groep en we hebben erg veel moois gezien. Rainbow Valley, Kings Canyon en de Valley of the Winds bij Kata Tjuta (the Olga’s) zijn prachtig, maar Uluru (Ayers Rock) heeft toch de meeste indruk op me gemaakt. Het bleek groter dan ik me herinnerde van destijds met Marjolein en weer erg mooi. Het zien van Uluru voelde een beetje aan als het terugzien van een goede vriend…

Rond het middaguur zijn we weer terug in Alice Springs. De middag vul ik met het doen van de was, fotorolletjes wegbrengen, boodschappen doen en mailen.

’s Avonds hebben we met de hele groep in een cafeetje afgesproken. Het is erg leuk en dus kom ik laat terug in het hostel…


donderdag 26 juli 2012

’s Ochtends vroeg op en ’s avonds gezellig rond het kampvuur

Tony wekt ons die ochtend al vroeg; we hebben de mogelijkheid om Uluru met zonsopkomst te beklimmen of om er omheen te lopen.

Isabel (een Duitse), Niamh (een Ierse) en ik wagen ons aan de wandeling rond Uluru; een wandeling van zo’n 10 kilometer.
Samen met Marjolein liep ik daar in 1995 ook al omheen. Toen besloten we wat laat om toch de wandeling te doen en moesten we ons uiteindelijk haasten om op tijd bij de bus terug te zijn.
Nu hoeven we ons niet zo te haasten en kan ik genieten van een mooie wandeling.


De opkomende zon doet Uluru opgloeien.


Als een rijtje mieren klimmen toeristen omhoog.


We zijn eerder terug dan degenen die Uluru gingen beklimmen en dus moeten we even wachten tot we weer kompleet zijn.
Even is er commotie; er is iemand, gelukkig niet van onze groep, onwel geworden en het gerucht gaat dat hij een hartaanval heeft. Later blijkt het allemaal mee te vallen; de man z’n suikerspiegel was wat laag en hij was bang geworden. Na veel spul en moeite is hij uiteindelijk beneden gekomen.
Het is binnen onze groep het praatje van de dag.

Het beklimmen van Uluru is ook niet zonder gevaar; in het verleden hebben een aantal mensen er hun leven gelaten door hartaanvallen en valpartijen.
Een belangrijkere reden, althans voor mij, om Uluru niet te beklimmen, is echter dat de enorme rots een religieuze plaats is voor de Aboriginals. De beklimming van Uluru is dan ook eigenlijk een soort van heiligschennis.

In het Visitors Centre komen we meer te weten over de Aboriginals die rond Uluru leven. In de bijbehorende winkel blijken ze prachtige houten Aboriginal kunstwerken te verkopen.

Na onze lunch staat er weer een wandeling op het programma; de Valley of the Winds Walk bij Kata Tjuta (the Olga’s).
Met Marjolein keek ik destijds mijn ogen al uit bij deze prachtige rotsformatie. Nu zien we een ander gedeelte en dat blijkt ook weer schitterend te zijn.

Kata Tjuta

Kata Tjuta van dichterbij.

Valley of the Winds Walk

Nadat we nog een keer het schouwspel van de zonsondergang bij Uluru mochten bekijken, gaan we terug naar de camping. Daar verzamelen we ons rond het kampvuur om te eten en om vooral lang te kletsen.

Op een gegeven moment komt er een Amerikaanse bij ons zitten; ze had het koud in haar te korte slaapzak. Ze is van een andere tour, maar is bij ons kampvuur welkom.
Ik vind het echter een raar mens. Ze is nogal negatief en trekt ook zo’n gezicht.

Uiteindelijk beland ik laat in m’n swag. Het was ook zo gezellig rond het kampvuur. En ik heb erg gelachen om dat negatieve van die Amerikaanse.

woensdag 25 juli 2012

Uluru (Ayers Rock) lijkt groter dan ik me herinner

Na de kleine wandeling van een dag eerder vond ik Kings Canyon aanvankelijk wat tegenvallen. Maar de flinke wandeling die we tijdens deze tweede dag van de tour maken, maakt veel goed.

Wandelen bij Kings Canyon

Kings Canyon

We zien heel wat van Kings Canyon. Ook de plek waar de acteurs uit ‘Priscilla, Queen of the Desert’ in hun uitbundige kostuums Kings Canyon beklommen.
Er blijkt veel groen in Kings Canyon te zijn. Dat in combinatie met prachtig gevormde rotsen, maakt Kings Canyon voor mij heel bijzonder!

Bij Kings Canyon

Kings Canyon

Na een lekkere lunch gaan we naar Uluru (Ayers Rock).
Op twee dagen na was ik daar zeven jaar eerder ook met Marjolein. Ook nu ben ik weer onder de indruk van deze prachtige monoliet. Hij lijkt groter dan ik me herinner van destijds.

Onze gids/chauffeur, Tony, laat ons onder andere rotsschilderingen en de ‘waterhole’ zien. Wie dat wil mag alvast een stukje op Uluru omhoog klimmen.

En dan voegen we ons bij de menigte toeristen om vanaf een afstandje de zonsondergang bij Uluru te bekijken. Ook dat had ik met Marjolein al eens beleefd, maar dit keer lijkt het nog mooier.



Zonsondergang bij Uluru/Ayers Rock

’s Avonds kruipen we weer in onze swag om opnieuw te slapen onder de sterrenhemel…


Dagdeal (468x60)

dinsdag 24 juli 2012

Ik mis de tekst ‘the Flying Doctors’ boven de rotsen

Er staat weer een tour op het programma. Tijdens deze tour zullen we in een paar dagen tijd Uluru (Ayers Rock), Kata Tjuta (the Olgas), Kings Canyon en Rainbow Valley bekijken.

We beginnen bij dat laatste. Rainbow Valley was voor mij dè reden om met deze tour mee te gaan. In de ‘leader’ van de Flying Doctors is die mooie rotspartij namelijk te zien.


  
Talloze keren heb ik Rainbow Valley op televisie aanschouwd, maar in werkelijkheid blijkt het ook erg mooi te zijn! Wat ik wel mis is de tekst ‘the Flying Doctors’ boven de rotsen. Ha, ha!

Rainbow Valley

Na een smakelijke lunch onderweg gaan we naar Kings Canyon. We maken daar een kleine wandeling.

Verder zijn we die dag vooral ook veel tijd kwijt met rijden; Australië is immers een groot land.

Aan het eind van de dag zoeken we ons plekje op de ‘campsite’ op om daar in een swag (een soort matras en slaapzak ineen) te slapen onder de sterrenhemel…

Bij Kings Canyon

Bij Kings Canyon




maandag 23 juli 2012

Afrika in Australië?!?

Het is maandagmiddag en dus een muziekje op mijn blog.
Vandaag is het de beurt aan ‘Africa’ van Toto; een tijdloos nummer.

Omdat ik het een fijn nummer vind, belandt dat nummer op een van m’n cassettebandjes en gaat het met me mee op reis. Om ergens in de Outback van Australië te luisteren naar een nummer over Afrika en de Serengeti…


Nog steeds op de wachtlijst

Die ochtend word ik pas laat wakker; ik had kennelijk mijn slaap hard nodig.

Ik koop een brood, eet m’n ontbijt en bel nogmaals naar Qantas. Mams vluchten naar Bali staan vast. Maar met mijn vluchten naar Bali wil het nog niet zo lukken; de vluchten vanaf Australië naar Bali op diezelfde datum zitten namelijk allemaal vol. De afgelopen dagen heb ik al herhaaldelijk contact gehad met Qantas. Maar dat heeft nog niets opgeleverd. Ook nu blijkt dat ik nog steeds op de wachtlijst sta. We wachten af…

Verder stuur ik wat mailtjes, heb ik met Sylvia (de Duitse waar ik tijdens de tour van Cairns naar Alice Springs veel mee op trok) afgesproken om Alice Springs wat te verkennen, doe ik de was en pak ik mijn tas.

Morgen staat er weer een tour op het programma. Stay tuned!



Weekdeals (468x60)

zondag 22 juli 2012

We zien de zon boven de horizon uitkomen

We gaan weer vroeg op pad. Zelfs zo vroeg dat de zon nog niet eens opgekomen is. Op een gegeven moment zien we de zon boven de horizon uitkomen. Een prachtig gezicht!
Niet veel later moeten we stoppen; de bus heeft een lekke band. Gelukkig weet buschauffeur Brett de band snel te verwisselen en kunnen we weer verder.


Onderweg zien we nog een termietenheuvel. En wat is die groot!!!
Verder rijden we door mooie landschappen.



Om ’s ochtends de zon op te zien komen was al bijzonder, maar ook de zonsondergang is prachtig! Helaas heeft de buschauffeur geen tijd om te stoppen en dus maak ik maar een foto vanachter het raam van de bus.


We sluiten de tour in Alice Springs af door met de hele groep pizza te gaan eten. Als de pizza verorberd is, wagen we ons op de dansvloer en vermaken we ons nog prima met een band. Die band houdt een didgeridoo competitie. Ik kan het niet nalaten om ook mee te doen. En niet zonder succes; ik win bij de dames en mag een didgeridoo cd mee naar huis nemen.

Tot laat op de avond vermaak ik me, maar dan zoek ik toch maar m’n bed op…
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...