vrijdag 30 september 2011

Een nomade op de woonbeurs

Hier en daar lees ik de afgelopen week berichten over de woonbeurs en zie ik impressies. Ik ben in het verleden een aantal keer op die beurs geweest. Altijd leuk! Iedereen wil toch z’n huis leuk maken.

Vaag, heel vaag, komt er een herinnering van 10 jaar geleden boven. Was ik toen ook niet op de woonbeurs?!?

Ja, destijds was het wel heel raar om daar toen rond te lopen. Ik stond immers op het punt huis en haard voor een jaar te verlaten. Mij stond een jaar voor de boeg waarin ik niet wist waar ik zou slapen. Voor mij geen lampen, fauteuils, vloerbedekking, kussentjes of verf om m’n huis te verfraaien. Ik zou het moeten doen met wat ik aantrof.

Ik heb in dat jaar in vele bedden gelegen; dromend over volgende bestemmingen of over thuis, uit m’n slaap gehouden door luidruchtige kamergenoten en proberend niet de bewegen op een ontzettend piepend stapelbed. Op vele banken en stoelen heb ik gezeten; pratend met medereizigers om reiservaringen uit te wisselen of te lachen om een grap. Aan vele tafels heb ik gezeten om m’n bordje leeg te eten, een spelletje kaart te spelen of in m’n dagboek te schrijven.

Overal was het weer anders. Zoveel mensen, zoveel smaken! Ook op zo’n woonbeurs. Maar als aanstaande nomade liep ik daar destijds wel een beetje ontheemd rond.



Voor meer informatie over de woonbeurs: http://www.woonbeurs.nl/.

woensdag 28 september 2011

Pepernoten met de post

Ja hoor, ook hij ons in de plaatselijke supermarkt liggen ze al een paar weken; pepernoten. Vorige week zag ik ook de chocolade letters liggen.

Veel mensen vinden het daarvoor nog veel te vroeg. De zomer, nou ja, welke zomer, is nog amper voorbij en we worden al weer herinnerd aan de donkere decembermaand.

Eigenlijk heb ik er zelf niet zo veel problemen mee. Je kunt tenslotte het schap ook snel voorbij lopen.

Tien jaar geleden was ik juist erg blij dat die pepernoten en chocolade letters al in de schappen lagen. Dat gaf mij immers de mogelijkheid om een pakketje te vullen met al dat lekkers en dat naar familie in Adelaide (South Australia) te sturen. De planning was dat we rond Sinterklaas bij ze zouden zijn. Erg leuk om dan samen pepernoten te eten. Ook ging er voor iedereen een chocolade letter in het pakketje.

En toen we dus op 5 december bij ze waren, kon ik daar m’n eigen pakketje openen. Wat hebben we toen van al dat lekkers gesmuld!





En voor lekkere recepten met pepernoten is er dit boek:


Ook leuk voor de kleintjes:

maandag 26 september 2011

En toen was er muziek!


In de weken voordat ik naar Australië vertrek, stel ik een paar bandjes met muziek samen. Die bandjes moeten me gaan vergezellen op m’n reis.

Hoewel ik de bandjes in Australië eigenlijk helemaal niet vaak gedraaid heb, ben ik wel heel blij dat ik ze gemaakt heb. De nummers op de bandjes geven weer wat ik destijds leuk vond of waar ik speciale herinneringen aan heb. Erg leuk om zoveel jaar later op terug te kijken.

Eigenlijk raad ik iedereen aan eens in de zoveel tijd een lijstje te maken met nummers die je op dat moment aanspreken. Je kunt ze, net als ik op een bandje zetten of, laten we het wat moderner houden, op een mp3-speler zetten.
Maar het is ook erg leuk om het te verwerken in een scrapbook. Voeg aan je ‘book of me’ eens een spread toe over je favoriete muziek. Doe dat een jaar of vijf later weer en kijk of die lijst veranderd is.

Op mijn bandjes belanden zo’n 50 nummers. Het eerste bandje begin ik met ‘Down Under’ van Men at Work; zo’n typisch Australisch nummer. Ook wel het officieuze Australische volkslied genoemd. Dat kan natuurlijk niet ontbreken!   



Welke nummers ik nog meer op m’n bandjes zette, kun je elke week lezen op m’n blog.






zondag 25 september 2011

"Ik wou dat ik een muisje was..."

Gestempelde kaart.
Of het de moeder van Orange was of haar partner dat weet ik niet meer. Ook weet ik niet meer helemaal zeker of ze het zei toen Orange en ik bij hun logeerden om daarvandaan naar de Australische ambassade in Den Haag te gaan voor het regelen van ons werkvisum. Maar wat ik nog wel weet, is dat ze zei dat ze graag een muisje wilde zijn. Om dan vanuit een hoekje al onze avonturen Down Under gade te slaan.
Nog vaak denk ik terug aan wat ze toen zei; ik vond het zo grappig klinken!!!

Met deze blog gun ik je een kans om je daadwerkelijk, weliswaar pas na tien jaar, zo’n muisje te voelen; je mag meekijken, meelezen, met m’n belevenissen in Australië en Nieuw-Zeeland. Niet vanuit een hoekje, maar gewoon vanachter je computer, laptop, Ipad, of iets dergelijks. Maak het je comfortabel en lees mee…

zaterdag 24 september 2011

Waarom ik met oma mee ging toen ze haar oren uit liet spuiten...


begin jaren '80

Wat? Ja, ik ging met m’n oma mee naar de dokter toen ze haar oren uit moest laten spuiten. Niet dat ik dat nou zo boeiend vond om bij te zijn, het is eigenlijk ronduit ranzig (sorry, oma), maar ik had voor m’n werkvisum een gezondheidsverklaring nodig. En om nou alleen voor een gezondheidsverklaring een afspraak met de huisarts te maken, ging me ook een beetje ver.


Dus ben ik maar even met oma meegegaan en heb de huisarts tussen de bedrijven door om een gezondheidsverklaring gevraagd. Dat was zo gepiept. En ondertussen deed ik dienst als assistente (ik moest tijdens het oren uitspuiten het bakje vasthouden), als ondersteuning (van oma; ze was tenslotte al op leeftijd) en als chauffeuse.

vrijdag 23 september 2011

10 Weetjes over Australië

  • De oorspronkelijke bewoners van Australië zijn de Aboriginals. Zij kwamen zo’n 50.000 jaar geleden naar Australië.
  • Begin 17e eeuw deden de eerste Nederlandse schepen de westkust van Australië aan.
  • In 1770 ontdekte de Engelse ontdekkingsreiziger James Cook de oostkust van Australië. Hij claimde Australië voor de Britse kroon.
  • De Engelsen besloten hun gevangenen naar Australië te sturen. In 1788 kwamen de eerste gevangenen aan in de strafkolonie. Later werd het land ook populair onder vrije burgers.
  • In 1901 keurde Australië een federale grondwet goed en werd het een zelfregerend deel van het Britse Rijk.
  • De hoofdstad van Australië is Canberra. Dat is niet altijd zo geweest; van 1901 tot 1927 was Melbourne de hoofdstad van Australië.
  • De grootste stad van Australië is Sydney.
  • Australië heeft twee keer de Olympische Spelen georganiseerd. De eerste keer was in 1956. Toen vonden de Olympische Spelen in Melbourne plaats. In 2000 was het de beurt aan Sydney.
  • Australië bestaat uit de volgende zes staten: Western Australia, South Australia, Queensland, New South Wales, Victoria en Tasmanië. Daarnaast kent Australia nog een aantal territoria, waarvan het Northern Territory er één is.
  • Op de kleinste ster op de Australische vlag na, hebben de sterren op de vlag zeven punten: één voor elk van de zes staten en één voor de overige gebiedsdelen.

donderdag 22 september 2011

Nog voordat ik de straat uit ben, zijn de dinosaurussen uitgestorven

Er wordt een streep in de gravelweg gekerfd, een centimeter verder nog één. De afstand ertussen vertegenwoordigt 10.000 jaar. Vanaf dat punt doet fysicus Robbert Dijkgraaf twee passen; “Dit is het begin van de mensheid”. Lopend langs zijn tijdlijn vermeldt hij na zo’n 60 meter dat toen de dinosaurussen uitgestorven zijn. Op 100 meter vanaf het punt dat hij de strepen in het zand kerfde, vermeldt hij dat de Andes is ontstaan. Dat was dus zo’n 100 miljoen jaar geleden.
In de Andes, daar bevinden hij en Sarah Darwin zich op dat moment. Robbert Dijkgraaf probeert de lengte van tijd duidelijk te maken. Nog een uurtje lopen en ze zitten op zo’n 4 kilometer afstand; het ontstaan van het leven. Vanaf dat punt nog een kleine tien kilometer verder en de tijdlijn geeft het ontstaan van de aarde aan; de big bang.

Deze fascinerende uitleg zie ik als ik een paar weken geleden naar ‘Beagle, in het kielzog van Darwin’ op Canvas zit te kijken. Die documentaireserie, waarin o.a. wetenschappers en kunstenaars de reis van Darwin nog eens maken, werd een paar jaar geleden al eens uitgezonden. Omdat ik het destijds gemist had, besluit ik het dit keer te volgen.

Interessant hoe aan de hand van die tijdlijn een beeld wordt gegeven van wanneer wat gebeurde.
Zittend op de bank voor de televisie, probeer ik het, in m’n hoofd, naar mijn eigen situatie te vertalen.
Twee meter; nog amper bij de deur naar de gang; dat punt markeert het begin van de mensheid. Nog voordat ik m’n straat uit ben, zijn de dinosaurussen uitgestorven. En nog een stuk verder in die straat; het ontstaan van de Andes. Loop ik het dorp uit, dan passeer ik het punt waarop het leven is ontstaan. Bij de dichtstbijzijnde stad is de aarde ontstaan.

Dan probeer ik m’n eigen leven af te zetten tegen die tijdlijn. Als 1 cm 10.000 jaar is, dan is 1 millimeter 1.000 jaar. Een tiende daar weer van is 100 jaar. Deel ik dat grofweg in drieën, dan is dat stukje mijn leeftijd.

In een van mijn eerste blogberichten zie ik mijn tienjarige achterneefje als personificatie van 10 jaar.
Bekijk ik die periode aan de hand van de tijdlijn, dan is tien jaar slechts een fractie van de afstand tussen twee millimeterstreepjes op m’n liniaal.
Het jaar waarin ik door Australië en Nieuw-Zeeland trok, is een nog kleiner stukje op die liniaal. Je zou er een loep voor nodig hebben om dat goed te kunnen bekijken. En die loep,.. ja, daar ga ik m’n reis onder houden. Kijk je mee…?   


Hierboven de betreffende aflevering.
Ga ongeveer naar de 9e of 10e minuut om het door mij beschreven fragment te bekijken.



woensdag 21 september 2011

Onder het genot van thee en veel chocola

Bij voorbereiden hoort ook inlichtingen inwinnen bij organisaties die je helpen bij het regelen van je werkvakantie naar Australië. Eerder hadden we al folders doorgenomen, maar in maart 2001 bezochten Orange en ik een informatie bijeenkomst van Australian Backpackers, zo’n organisatie gespecialiseerd in werkvakanties naar Australië en Nieuw Zeeland.

Na een presentatie over Australië en Nieuw Zeeland, konden we een praatje maken met mensen die naar Australië geweest waren. Er was zelfs een meisje dat de dag daarvoor in Nederland teruggekomen was. De mensen die we spraken waren allemaal erg enthousiast over hun reis Down Under.

Ook werd er een filmpje getoond van een groep backpackers die met Australian Backpackers naar Australië was gereisd. Er waren mooie foto’s van de prachtige natuur van Australië te zien, maar ze lieten ook zien hoe een groep die in Sydney aankomt eruit ziet. Ze waren allemaal moe van de lange vlucht. Erg grappig om die mensen in de bus te zien zitten; half in slaap! Zou het ons ook zo vergaan?

Desalniettemin, na de informatie bijeenkomst met al die enthousiaste verhalen waren wij nog enthousiaster geworden en kregen we echt zin om ook te gaan!

Thuisgekomen, kletsen we, onder het genot van thee en veel chocola, heel wat af over de route (via Hong Kong met Cathay Pacific), de reis beginnen met een groep, de verhalen die we hebben gehoord, de mogelijkheden die er zijn en zo veel meer…

… we kijken steeds meer uit naar onze reis…

dinsdag 20 september 2011

Oefenvakantie; wel Kreta, geen 'Oh oh Cherso'

  
Kreta, 2000

Leuke voorbereidingen; Orange en ik gaan op vakantie naar Kreta; oefenvakantie.

M’n moeder en haar vriendinnen deden het vroeger ook al; op oefenvakantie! Voordat ze in hun fiatjes op pad gingen naar Frankrijk of Noorwegen, werd de kampeeruitrusting (en misschien wel zoveel meer) uitgetest tijdens een kort campeeruitje naar bijvoorbeeld Terschelling.
 
Kreta, 2000, ik scrapte nog niet

Ook Orange en ik trekken in de tijd voordat we naar Australië gaan veel met elkaar op. Gewoon omdat we het goed met elkaar kunnen vinden en veel dezelfde interesses hebben, maar ook om te kijken of we elkaar goed genoeg liggen om zo lang met elkaar zo ver weg te gaan. We logeren bij elkaar, gaan kamperen in de caravan van Orange’s moeder en gaan op oefenvakantie naar Kreta. 
 
Op Kreta voor ons geen ‘Oh oh Cherso’-taferelen. We trekken er op uit en verkennen het eiland; Heraklion, Chersonissos, Rethimnon en de opgravingen bij Knossos. We wandelen zelfs door de Samaria kloof. Vol verhalen, een stapel foto’s en met spierpijn in de benen van de afdaling bij de Samaria kloof keren we weer huiswaarts. De oefenvakantie en ‘warmtestage’, zit er op. Ja, dat zijn nog eens leuke voorbereidingen.
Kreta, 2000


Blijf deze blog volgen en je leest meer over de voorbereidingen en het ‘echte werk’ in Australië.


maandag 19 september 2011

New Kid on the Blog

Bloggen is eigenlijk een nieuw ding voor me. Ik ben alles nog een beetje aan het ontdekken; een ‘new kid on the blog’. Er is ongetwijfeld nog veel voor mij te ontdekken in de blogosphere en nog veel te leren. Maar alles op z’n tijd; ik laat het gewoon op me afkomen.

Helemaal over een nacht ijs ben ik niet gegaan. Al maanden ben ik bezig met het uitwerken van dit blog-plan; ik heb boeken over bloggen gelezen, blogs bezocht, aantekeningen gemaakt, alvast wat blogberichten uitgewerkt, veel en heel veel nagedacht.

Maar ik heb ook talloze malen m’n twijfels gehad: “Moet ik er wel aan beginnen?”, “Wie zit er op mijn verhalen te wachten?”, “Wil ik al die verhalen wel delen?”, “Moet ik al die tijd er wel insteken?”, etc., etc.

Zoals je ziet kwam m’n blog er toch en ligt de eerste week van blogberichten posten achter me. Enthousiaste verhalen over bloggen, het plezier wat ik alleen al had van het idee dat ik een blog ging maken, de plannen die ik maakte om het uit te werken, het idee dat ik er veel van op zou kunnen steken, al die dingen en zoveel meer deed me uiteindelijk toch besluiten dit blog met jullie te delen.

Of ik het een jaar vol ga houden? Ach, we zullen zien. Jullie enthousiasme en feedback zullen ongetwijfeld een bijdrage daaraan kunnen leveren. Maar ook als m’n blog door niemand gelezen zal worden, geloof ik dat ik er wel plezier aan zal hebben. En wijzer, dat ben ik er nu al van geworden.



zondag 18 september 2011

Rugzak op m'n rug, Australië in m'n hoofd!

1995, Kata Tjuta (the Olga's), ik scrapte toen nog niet
In m’n vorige blog schreef ik al dat er tijd zat tussen het plan om naar Australië te gaan en het daadwerkelijke vertrek. In die tijd dacht ik veel aan de komende reis naar Australië.

Toen ik nog studeerde en in Amsterdam op kamers zat, ging ik regelmatig met een grote rugtas vol wasgoed naar m’n ouders. Dan stelde ik me voor hoe het zou zijn als ik met m’n grote backpack door Australië zou reizen.

Later toen ik voor m’n werk reizen naar Australië en Nieuw-Zeeland verkocht, dacht ik tijdens het adviseren van klanten vaak aan de reis die Orange en ik zouden gaan maken. Hoewel ik aan die klanten ook wel vertelde over de reis naar Australië die ik in 1995 samen met m’n zus maakte. Een aantal van de dingen die ik toen gezien had, wilde ik met Orange ook gaan bekijken; bijvoorbeeld Sydney, Melbourne en Uluru (Ayers Rock).

1995, Melbourne, ik scrapte toen nog niet
Blijf m’n blog volgen en je zult lezen wat ik tijdens m’n jaar in Australië en Nieuw-Zeeland allemaal heb gezien en beleefd. Ook zul je dan lezen of we daadwerkelijk Sydney, Melbourne en Uluru hebben gezien. 

zaterdag 17 september 2011

Hoe we op het idee kwamen om een jaar te gaan werken en reizen in Australië

Orange* en ik interesseerden ons al jaren voor Australië. Een interesse die aangewakkerd was door het kijken naar met name de televisieserie 'the Flying Doctors'. 

Ons was dan ook niet ontgaan dat er in Nederland organisaties zijn die je helpen bij het regelen van een werkvakantie naar Australië. En dat leek ons wel wat; voor langere tijd naar Australië om daar te gaan werken en reizen. Een vakantie is vaak zo kort. Eigenlijk moet ik dat anders zeggen; Australië is zo ontzettend groot dat je niet genoeg hebt aan een vakantie van een paar weken. 

2000, we buigen ons over een route
 
Tja, en als je dat dan alle twee wilt en het goed met elkaar kunt vinden, waarom ga je dan niet samen!?! En zo ontstond het idee om samen een jaar te gaan backpacken door Australië.
Als we elkaar zagen dan spraken we over onze plannen. Zo ontstond gaande weg een steeds duidelijker beeld voor onze reis.

Maar we moesten nog wachten voordat we weg konden; onze studies moesten eerst afgemaakt worden. Dat deed ik een jaartje eerder dan Orange, wat me de mogelijkheid gaf om m’n reisbudget te vergroten.

Ondertussen bezochten we een informatiebijeenkomst van een backpackersorganisatie die bemiddelt bij werkvakanties naar Australië en gingen we op ‘oefenvakantie’.
Daarover in een ander blogbericht meer. 


* Orange is niet de echte naam van m’n reisgenootje. Die naam kreeg ze tijdens de reis in Australië. Hoe ze aan die naam kwam, kun je later op dit blog lezen.



vrijdag 16 september 2011

Met Priscilla op road trip door de Outback

Wie alvast de Outback van Australië wil zien, kan vanavond met Priscilla mee op een road trip.

Canvas zendt namelijk om 23.05u de film ‘the Adventures of Priscilla, Queen of Desert’ uit.


Een leuke, vermakelijke film! En zeker een van m’n favoriete Australische films.
Maar ja, ik ben dan ook (per ongeluk of expres) op een aantal filmlocaties geweest*. Ik zag mensen van die film in the theater, op de (ontbrekende) rode loper en gewoon op straat*. Ook heb ik goede herinneringen aan de musical versie, die ik een paar jaar geleden in Londen zag*.
Maar bovenal word ik zo blij van de muziek uit die film.

En om nog even op 09/11 terug te komen; ik heb wel eens gehoord dat na de aanslagen op de Twin Towers de televisieprogramma’s aangepast werden en ‘the Adventures of Priscilla, Queen of the Desert’ toen veel uitgezonden werd.


* Blijf m'n blog volgen en je leest hierover een andere keer meer.


donderdag 15 september 2011

Tegen een broertje uit Thailand kan ik natuurlijk niet op

Degenen die m'n blog volgen via facebook of twitter hebben het vanmorgen al kunnen lezen; m'n blog staat op nummer 7 in de top 10 van nieuwe Motigo Webstats tellers!!!

Via Motigo Webstats heb ik een tellertje op de website van m'n blog gezet; je wilt tenslotte toch weten hoeveel mensen je blog bezoeken.

Motigo Webstats houdt een top 1000 bij van alle tellers, maar ook een top 10 van nieuwe Motigo Webstats tellers. In die top 10 ben ik op plaats 7 beland.

Erg leuk natuurlijk, maar het liefst had ik natuurlijk op nummer 1 gestaan, maar ja tegen 'broertje uit Thailand' (je raadt het al een website van mensen die een kindje uit Thailand adopteren) kan ik natuurlijk niet op.

Oma's verjaardag

Tien jaar geleden; het is oma’s 84e verjaardag. We vieren het met de hele familie in een plaatselijk restaurant. Een van de jongste telgen van een van m’n neven valt nog in de vijver. 

Ook zo'n kalender maken? Klik hier.
Dat is een van de weinige dingen die ik me nog kan herinneren van die verjaardag, maar wat ik me vooral nog kan herinneren is dat ik op m’n werk vrij moet vragen voor die verjaardag en dat ik tegen de afdelingsmanager zeg dat oma op een leeftijd is dat elke verjaardag de laatste kan zijn. Ik krijg vrij en die verjaardag… ja, dat werd inderdaad oma’s laatste…

woensdag 14 september 2011

Goedkoop scoren???

Het eerste echte blogbericht op je blog beginnen met ‘09/11! Weet jij nog waar je was 10 jaar geleden?’ lijkt misschien een beetje goedkoop scoren. Iedereen heeft op die vraag immers z’n antwoord wel klaar.

Toegegeven; ik vind het aan de ene kant ook wel goedkoop scoren. Maar je wilt met je eerste blogbericht toch de aandacht trekken; je blog beginnen met een ‘big bang’.
Maar dat is het niet alleen. In de voorgaande blogberichten probeerde ik ook al een beeld te schetsen van die tijd. De gebeurtenissen op ‘09/11’ vormen toch de achtergrond van het leven tien jaar geleden. En dus ook tijdens mijn reis.

Familie in Australië vertelde me hoe zij op die bewuste dag in september 2001 door bekenden uit bed gebeld werden (er is immers sprake van een tijdsverschil en het was in Australië al laat op de avond) met de mededeling de televisie aan te zetten.

Op m’n kamer ergens in een hostel in Nieuw-Zeeland las ik een vrouwenblad. Daarin het verhaal van een vrouw die met ernstige brandwonden in het ziekenhuis lag en vocht voor haar leven. Haar verhaal raakte me. Ze is een slachtoffer van de aanslagen op ‘09/11’.

Wachtend op een metro in Sydney valt m’n oog op een grote poster. Daarop staat een man met z’n blindengeleidehond afgebeeld. Ernaast de tekst dat die hond de man veilig uit een van de Twin Towers heeft weten te geleiden. Bijzonder! Of ook een goedkope manier om te scoren en geld los te krijgen om meer honden op te leiden als blindengeleidehond?  

En dan is er nog een e-mailtje van een medereizigster die ik in Nieuw-Zeeland had leren kennen. Zij vertelt dat ze samen met andere reizigers uit alle windstreken in een hostel ergens in Australië naar een uitzending van Oprah Winfrey over ‘09/11’ had zitten kijken. De groep waarmee ze zat te kijken, raakte ontroerd door die uitzending en verbroederde. Dat raakte haar enorm. Ik was er niet bij, maar haar verhaal in dat e-mailtje is me altijd bij gebleven.

Tijdens het overstappen op een vliegveld, ergens tijdens m’n reis, loop ik op kousenvoeten door het poortje. Net als bij alle medepassagiers gaan m’n schoenen op de lopende band en worden ze gescand.
Kort daarvoor heeft iemand geprobeerd een explosief mee het vliegtuig in te nemen in z’n schoen. Er is angst voor een herhaling van de aanslagen op de Twin Towers. Dit is de ‘nasleep’ van ‘09/11’! Niet alles is meer zo vanzelfsprekend. 

Ook deel ik eens een kamer met een New Yorkse. En ja, dan komt het gesprek al gauw op ‘09/11’, de Twin Towers en waar zij toen was en wat ze deed.

En zo zijn er meer momenten geweest tijdens mijn reis. Ik reisde in een wereld die door ‘09/11’ niet meer helemaal hetzelfde was.
Toch bleef de nasleep van ‘09/11’ en de ‘War against Terror’ gelukkig veelal tijdens m’n reis op de achtergrond. En vaak heel ver op de achtergrond. Helaas is het niet op de achtergrond gebleven en kwam de ‘War against Terror’ wel heel erg dichtbij… 

Maar daarover later, heel veel later, meer.

dinsdag 13 september 2011

10 Zaken waar we 10 jaar geleden nog nooit van hadden gehoord

In m’n eerste echte blogbericht schreef ik al dat de wereld veranderd is. Dat de iPhone, de iPad, films in 3D en de OV-chipkaart er tien jaar geleden nog niet waren, daar kun je misschien nog wel inkomen. Maar voor andere zaken ligt dit misschien minder voor de hand.

Dus bij deze 10 dingen/zaken/mensen die we kennen en nu heel normaal zijn, maar waar we 10 jaar geleden nog niet of nauwelijks van hadden gehoord:

  • iPod; de draagbare muziek- en mediaspeler doet in oktober 2001 z’n intrede. Tot die tijd moeten we een veel grotere discman en cd-tjes meeslepen om onderweg naar onze favoriete muziek te luisteren. Naar Australië neemt m’n reisgenootje zelfs een nog oudere variant, de walkman, mee. Daar kunnen we een speciaal kabeltje in pluggen, zodat we beiden tegelijkertijd, maar wel door onze eigen ‘oortjes’, naar muziek kunnen luisteren.
  • YouTube; het zou nog tot februari 2005 duren voordat men filmpjes via het Internet met elkaar kon delen en bekijken.
  • Socialnetwerksites als Hyves, Facebook en Twitter; die zijn er anno 2001 nog niet. Hyves, de grootste Nederlandse socialnetwerksite ontstaat in 2004. Ook facebook ziet in dat jaar het levenslicht. Aanvankelijk was die laatstgenoemde site er alleen voor studenten van een aantal universiteiten en pas sinds september 2006 is facebook openbaar. En de Nederlandse versie van facebook, die is er nog maar sinds mei 2008. Twitter, nog zo’n socialnetwerksite, stamt uit 2006. Tijdens mijn reis hield ik het thuisfront dus niet op de hoogte via een of andere socialnetwerksite. Ik mailde, want dat bestond ik die tijd wel en ook al geruime tijd. De eerste e-mail ooit werd al in 1971 verzonden, maar e-mailen werd, samen met het Internet, pas rond 1995 populair bij het grote publiek.
  • Nieuwe Media; met de ontwikkeling van Internet en socialnetwerksites komt er ook een nieuw begrip bij. Wanneer de term ‘Nieuwe Media’ in zwang is gekomen, weet ik eerlijk gezegd niet. Ook weet ik niet meer wanneer ik er voor het eerst van hoorde. Maar dat er, als er ‘Nieuwe Media’ bestaat, logischerwijs ook ‘Oude Media’ moet zijn, dringt pas veel later tot me door.
  • Digitale fotografie; het was er wel, maar moest nog een grote opmars maken. De kwaliteit ervan liet toen, naar mijn mening, nog te wensen over en dus legde ik m’n reis vast met behulp van een analoog fototoestel en filmrolletjes.
  • DVD; ook dat was er wel, maar de massa was er nog niet op overgestapt. Ik kreeg de indruk dat dat langzaam toenam in de tijd dat ik in Australië zat, maar anderen beweren dat de DVD pas later gemeengoed werd.
  • Jan Peter Balkenende; natuurlijk hij was er al, maar het grote publiek kende hem nog niet. Tien jaar geleden wisten we nog niet dat hij ruim 8 jaar onze minister president zou zijn. Er zijn echter meer politici en partijen die in de laatste tien jaar op het politieke toneel zijn verschenen. Neem bijvoorbeeld de LPF. Pim Fortuyn liet tien jaar geleden al wel van zich horen, maar z’n ‘opmars’ liet nog enkele maanden op zich wachten. Z’n eigen partij, de LPF, werd in februari 2002 een feit. Weinig heb ik daarvan meegekregen; ik zat ver weg in Australië en het hield me niet bezig. Maar toen hij in mei om het leven werd gebracht, ontging dat de media Down Under ook niet.
  • De Euro; tien jaar geleden betaalden we nog met guldens! Vanaf 1 januari 2002 deed de Euro z’n intrede. Toen ik dus terugkwam in Nederland was daar een vreemde munt.
  • En verder; Prins Willem-Alexander en Prinses Máxima waren nog niet getrouwd. En ook daaraan besteedde de media Down Under aandacht, al was dat maar vluchtig.

Gekregen van een vriendin.

Dit zijn slechts een aantal punten om weer te geven wat er in tien jaar tijd is veranderd en wat de tijdgeest was van de periode waarin mijn verhaal zich afspeelt.  

En voor de oplettende lezer; het zijn negen punten en niet de beoogde tien. Dat tiende punt laat ik graag aan jullie over; weten jullie er nog een?

maandag 12 september 2011

Waarom een terugblik van 10 jaar in een blog?

Ja, waarom eigenlijk een terugblik van tien jaar in een blog? De meeste bloggers proberen immers met hun blog het nieuws te brengen; actueel te zijn.

Tja, ik zit nu niet in Australië; tien jaar geleden wel. Toen hield ik vrienden en bekenden met mailtjes op de hoogte, maar daarnaast pende ik ook een flink aantal dagboekjes vol. Handig bleek dat later bij het verwerken van de foto’s in talloze albums (scrapbook albums wel te verstaan).

Maar ergens in m’n achterhoofd schreef ik ze ook om er later iets mee te doen. In de afgelopen jaren deed ik af en toe een poging om inderdaad die
dagboekjes uit te werken, maar meer dan een beginnetje werd het niet.

Ik kwam meer en meer met bloggen in aanraking en bedacht dat dat een mooie spreekbuis zou zijn. En dat het bijna tien jaar geleden was dat ik die reis naar Australië en Nieuw-Zeeland maakte, is een mooie ‘kapstok’ om de ‘jas’ aan op te hangen.

Destijds vertrok ik in november naar Australië en in dit blog zal ik die datum ook aanhouden. En dat zal ook gelden voor de verdere verloop van de reis.

“Maar het is nu september, moet ik nu nog een maand of twee wachten voor er weer een blogbericht komt?”, vraag je je wellicht af.
Nee, dat hoeft niet. Net zoals ik me destijds voorbereidde op de reis, zal ik dat nu ook doen. Ik zal je een blik gunnen in de voorbereidingen van toen, hier en daar iets schrijven over wat me toen bezighield en hoe ik daar nu over denk.

Maar wat ik vooral hoop, is dat ik je zal vermaken met m’n verhalen, hier en daar misschien een wenkbrauw doe rijzen, een glimlach op een gezicht laat verschijnen of een discussie aanwakker. Misschien zijn dat wel de echte redenen van dit blog. Laat me af en toe eens weten wat je van m’n blog vindt!?!

zondag 11 september 2011

En wat deed ik 10 jaar geleden?

Tien jaar geleden; wat deed ik toen…? M’n studie commerciële economie had ik niet helemaal afgemaakt, om me te storten op een studie en daarna een baan in het toerisme. Ik verkocht reizen naar Australië en Nieuw-Zeeland en forensde elke dag heen en weer tussen m’n ouderlijk huis in een klein dorpje in de kop van Noord-Holland en Amsterdam. M’n studentenkamer in de hoofdstad had ik vaarwel gezegd en ik spaarde hard om een jaar door Australië en Nieuw-Zeeland te kunnen gaan backpacken.

En over die reis kun je lezen in dit blog. Hoe was die reis tien jaar geleden? Wat ging ik bekijken en wat maakte ik mee? Hoogte- en dieptepunten; je kunt het hier lezen.
Ik ga de reis tien jaar later herbeleven; terugkijken op hoe ik die reis tien jaar geleden beleefde.

Blijf jij m’n blog volgen en ga je mee…terug naar Australië???


Personificatie van 10 jaar

Hoe lang tien jaar is, realiseer ik me als ik naar de zoon van m’n neef kijk; tien jaar oud en net begonnen in groep 7. Dat is tien jaar! Herman van Veen zong het al in het nummer ‘Anne’; de wijzers van de klok gaan snel!

Peuterspeelzaal, veters strikken, zwemdiploma; het lijkt allemaal snel gegaan bij de zoon van m’n neef. Nog twee jaar met cito-toetsen en een eindmusical verder en hij zal met een waarschijnlijk veel te grote schooltas zich een weg moeten banen in een nieuw school; de middelbare school. Maar als ik hem nu zie, dan lijkt twee jaar toch ook wel weer heel ver. En misschien maar goed ook.





09/11! Weet jij nog waar je was 10 jaar geleden?

Veel mensen weten nog wat ze deden en waar ze waren toen ze vernamen wat er zich in New York afspeelde op die 11de september tien jaar geleden. Ook ik weet nog wat ik deed en waar ik was. Ik was ziek thuis, zapte wat en zag op de televisie het tweede vliegtuig zich in de Twin Towers boren. Vol ongeloof keek ik ernaar; gebeurde dit echt……..!!!

Tien jaar geleden en ik kan het me bijna nog herinneren als de dag van gisteren (en niet alleen omdat er de afgelopen week al heel wat aandacht aan besteed is). Toch is er in die tien jaar veel gebeurd en is de wereld veranderd. Niet alleen door die bewuste terroristische actie, maar ook gewoon omdat de wereld door ging met ontwikkelen en veranderen.






vrijdag 9 september 2011

Meer vanaf 11 september.

Vanaf 11 september kun je meer berichten verwachten.

zondag 4 september 2011

Welkom op mijn blog

G'day,

Leuk dat je mijn blog hebt gevonden!

Op dit moment ben ik nog druk bezig met het opzetten van deze blog. Meer berichten volgen dan ook later.

Groetjes van Marianne
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...