woensdag 31 oktober 2012

Mamma Mia! Colin of Cate?

Ik had al mooie herinneringen aan de musical ‘Mamma Mia’ door de bijzondere ontmoeting met ‘vader Harry’ na afloop van die musical in Melbourne en door de super plaatsen (vrijwel voor in de zaal) bij de prachtige voorstelling in Utrecht een paar jaar later, maar in de zomer van 2008 komt daar nog een bijzondere herinnering bij.


Een vriendin van me neemt me namelijk mee naar Amsterdam om eens aan de rode loper bij een première te staan; de première van de film ‘Mamma Mia’.
Er komen heel wat bekende Nederlanders over de rode loper. Leuk!  Maar bijzonder is ook dat acteur Colin Firth naar Nederland gekomen is.
Nog leuker is dat ik van hem de onderstaande foto weet te maken. Wat een foto (hoewel niet helemaal perfect) en wat een herinnering!


Vanavond is die film te zien op RTL 5.
Of ik ga kijken?

Tja, RTL 8 heeft ‘Elizabeth: the Golden Age’ met Cate Blanchett op het programma staan. Ook haar heb ik in het echt gezien. Een foto was toen helaas niet mogelijk, maar ik heb haar wel zien spelen. En wat is ze goed!!! Echt een fantastische actrice!!!


Dus ik denk dat mijn keus vanavond op ‘Elizabeth: the Golden Age’ gaat vallen. ‘Mamma Mia’ heb ik tenslotte al een paar keer gezien. Al blijft die film leuk; net als de herinneringen!

Maar de herinneringen aan het spel van Cate Blanchett zijn ook geweldig! Meer daarover lees je binnenkort op dit blog…

Stay tuned!!!

zondag 28 oktober 2012

Een jaar in Afrika

Vandaag na een hele lange tijd een zondag waarbij er eigenlijk niets op het programma stond en er niets echt moest. Heerlijk!
Eerst maar eens uitgeslapen. Maar het bleef vroeg, want we hadden een uurtje extra.

Ik ga naar beneden, doe de gordijnen open, zoek het boek waar ik al veel te lang niet in gelezen heb en kruip weer terug onder mijn warme dekbed.

Terwijl de regen tegen het schuine dakraam tikt, blader ik naar de bladzijde waar ik gebleven ben. Maar dat is lang geleden! Doordat ik zo druk ben geweest met onder meer mijn blog, heb ik al een jaar niet gelezen in het boek.

Het boek gaat over twee vrienden die het plan opgevat hebben om door drie continenten te fietsen. Hun belevenissen in Australië heb ik al gelezen. Ze zullen ook nog door Zuid-Amerika fietsen. En daartussen in staat Afrika op het programma. En dat is waar ik een jaar geleden ben blijven hangen.

Alsof de pedalen van de twee avonturiers tot stilstand zijn gekomen. En die pedalen moeten nu, een jaar later, weer rond gaan draaien. Al lezende komen ze weer in beweging en gaandeweg komt het verhaal weer bij me boven.

Toch is het even alsof de mannen zomaar een jaar in Afrika gebleven zijn…



vrijdag 26 oktober 2012

Bloggen ‘buitenshuis’

Al eerder schreef ik dat ik niet meer zo frequent zou bloggen. Maar degenen die van mij gewend zijn dat ik dagelijks blogde, vinden het nu misschien wel heel stil op mijn blog.

Ik heb de afgelopen week echter meer geblogd dan jullie op dit blog gezien hebben.
Mijn zus heeft namelijk ook een blog. Nu zij het druk heeft met voedingen, badjes, voedingen, schone luiers en nog meer voedingen, heeft ze me gevraagd haar blog een beetje bij te houden.

Dus heb ik de afgelopen week ook ‘buitenshuis’ geblogd. Een blogbericht dat ik schreef over de komst van de kleine Anna vind je hier. Ook het blogbericht ‘Eerste voorbeelden van de nieuwe baby-vellen’ is van mijn hand.


Elektronica Weekendsale

dinsdag 23 oktober 2012

Van 2002 naar 2012

Voor de fotografen en photoshoppers onder jullie;
het enige wat aan deze foto gefotoshopt is,
 is het op maat snijden (croppen) van de foto.

Nu mijn terugblik op het jaartje backpacken door onder meer Australië en Nieuw-Zeeland erop zit, neem ik jullie mee van 2002 naar 2012.

In 2002 kwam ik na een enerverend jaar terug in Nederland. Er was in dat jaar veel gebeurd; oma was overleden, mam was gestopt met haar winkel, pap was gedeeltelijk met de vut, Marjolein was het huis uitgegaan en de Euro was ingevoerd.

In de jaren daarna gebeurde er ook wel wat; het reisvirus heeft me te pakken en ik reis naar heel wat Europese steden (alleen niet meer zo lang) en ook ik verlaat het ouderlijk huis om op mezelf te gaan wonen.

Maar als je het over echt grote veranderingen hebt, dan vonden die het afgelopen jaar bij mijn tweelingzus Marjolein plaats. Ze raakte zwanger!
Heel speciaal vond ik het dat ze uitgerekend was op de dag dat het tien jaar geleden was dat ik terug kwam uit Australië.

Net zoals ik tien jaar geleden, wachtend bij de douane, Marjolein en tante Matje zie staan en niet kan wachten tot ik ze in de armen kan vliegen, kijk ik ook uit naar de komst van de baby! Wordt het een neefje of een nichtje en hoe zal het heten?

Afgelopen zaterdag werd ze geboren; Anna! Een nichtje!
Zo klein, zo lief!!!
Ja, ik heb nu een titel; ‘tante’, ‘tante Marianne’. En die titel draag ik met trots!!!

Anna




Dagdeal (468x60)

zaterdag 20 oktober 2012

Twitter, hyves en facebook

Binnenkort meer blogberichten.
Maar wist je dat je me ondertussen ook kunt volgen op twitter, hyves en facebook?

Klik hier om naar mijn twitter account te gaan.
Volg je me liever op hyves, klik dan hier.
Geef je toch de voorkeur aan facebook, klik dan hier en like 'Terug naar Australië'. 

See ya, op twitter, hyves, facebook of gewoon hier op mijn blog...


Weekendsale Mooi & Gezond

donderdag 18 oktober 2012

Als je het volle licht er weer op zet…!

Als mamma naar Bali komt, heeft ze twee brieven voor me mee; eentje van tante Matje en eentje van Marjolein.

Tante Matje schrijft aan het eind van haar brief:

“Je bent nu zeker overal aan het afscheid nemen van je kangoeroes en beestjes, enz.
Maar ik heb het al vaker gezegd. Je film in je hoofd blijft altijd beschikbaar. Als je ’t volle licht er weer op zet kan je alles weer voor je halen.”


Tja, dat is wat ik de afgelopen maanden gedaan heb! Alles kwam weer boven. En jullie hebben mee kunnen genieten. (Of wellicht hebben jullie ook wel een traantje weggepinkt).

Mijn terugblik op die bijzondere reis naar onder meer Australië is voorbij, maar met mijn blog ga ik door.

Ik zal echter niet meer zo frequent blogberichten posten. Want neem van mij aan dat het posten van zo’n 500 blogberichten in een maand of 13 wel heel veel van je vrije tijd in beslag neemt en je ook wat nachtrust kost. Desondanks heb ik het met plezier gedaan.

Tot het volgende blogbericht! En waar die over gaat. Tja, dat weet ik ook nog niet…


Weekdeals (468x60)

woensdag 17 oktober 2012

Die mensen hadden er ook voor een herdenkingsdienst voor ons kunnen zijn…

In mijn blogbericht van gisteren schreef ik dat het voor ons op Bali ook anders af had kunnen lopen. Wat als we bijvoorbeeld op onze laatste avond op Bali nog een wandeling waren gaan maken…?
En wat als mam niet naar Bali gekomen zou zijn? Zou ik dan een kamer hebben geboekt in het hotelletje dat een medereizigster me maanden eerder aangeraden had; een hotelletje vlakbij waar de bommen ontploften.
Wat als ik een van de drie meiden die we in Nieuw-Zeeland hadden leren kennen, tegen was gekomen en we samen iets waren gaan drinken?

Het had allemaal zo anders kunnen lopen…!

Voor mijn uit het oog verloren kleuterschoolvriendinnetje en haar vriend loopt het helaas anders. Net op Bali, koffers nog nauwelijks uitgepakt, gaan zij die bewuste avond aan de wandel en komen nooit meer terug…

Lange tijd zijn haar ouders, die bij mij in het dorp wonen, in onzekerheid.
Een oom, die voor zijn werk in Indonesië is, vliegt nog naar Bali om te kijken of hij ze kan vinden in ziekenhuizen en mortuariums. Het vliegtuig waarmee hij naar Bali vliegt, is praktisch leeg; niemand wil op dat moment naar Bali.

De identificatie van de slachtoffers duurt lang; heel erg lang!

Hoewel het lichamelijk overschot dan nog niet terug is, organiseren de ouders van het kleuterschoolvriendinnetje na weken toch een herdenkingsdienst in de kerk in ons dorp.

Mam en ik gaan ook naar die herdenkingsdienst. De kerk zit helemaal vol. Er zijn niet genoeg stoelen en we zoeken een plekje op een drempeltje in een hoekje van de kerk.

Er volgen verhalen en al luisterend kijk ik rond in de kerk. Er zitten dorpsgenoten, bekende en onbekende mensen in de zaal. Als alles anders was gelopen hadden die mensen er ook voor een herdenkingsdienst voor mam, mij of ons beiden kunnen zijn…

Mam en ik zitten regelmatig te snikken tijdens de dienst. Als we na afloop van de dienst, na het condoleren, naar huis lopen, ben ik blij dat we niet ver hoeven. Zodra ik thuis de deur achter me dichtdoe barst ik in een onbeheerst snikken uit…

dinsdag 16 oktober 2012

Dankbaar dat we weer thuis zijn!!!

We rijden naar huis. Daar heeft pap een enorme vlag van Australië, een kleinere was niet voorradig, opgehangen. Hij draait voor mij het nummer ‘Amazing’ van Alex Lloyd; een nummer dat op een gegeven moment tijdens mijn reis een hit was in Australië en ook in Nederland op de radio te horen was.


Later op de dag komen er nog wat mensen langs om te informeren naar ons. We zijn vooral heel erg dankbaar veilig en wel thuisgekomen te zijn. Het had op Bali immers ook anders kunnen verlopen…!


Wordt vervolgd…..

Vermist!!!

Samen met Marjolein en tante Matje lopen mam en ik van de aankomsthal van Schiphol richting het parkeerterrein.

En daar bij die ene roltrap bij Schiphol (anno 2012 moet ik bij het passeren van dat punt nog altijd aan dat moment denken) vertelt Marjolein dat een oud kleuterschoolvriendinnetje van ons ook op Bali was met haar vriend. Ze worden nu beiden vermist……..!


Wordt vervolgd…..


Muziek: 3 voor 15

Ik kan niet wachten tot ik ze in de armen kan vliegen


16 Oktober 2002. Even na middernacht (Hong Kongse tijd). Ons vliegtuig vertrekt richting Amsterdam.

Beetje film kijken, muziekje luisteren; het slapen lukt ons niet echt.

Zo’n twee uur voordat we gaan landen gaat het licht in het vliegtuig weer aan en krijgen we een ontbijtje. Een ontbijt bestaande uit noodles, kip, fruit, yoghurt en thee of koffie.

We komen steeds dichter bij Schiphol en dan is het zover; de landing wordt ingezet. Niet heel veel later zijn we geland en staat het vliegtuig op Nederlandse bodem.

De gate waar het vliegtuig naar toe zou moeten is echter bezet; er staat een toestel van KLM dat nog bezig is met laden. Het kan op z’n minst nog 15 à 20 minuten duren. We wachten het af. Maar dan heeft de captain goed nieuws; er is een andere gate beschikbaar.

We gaan het vliegtuig uit en zoeken onze weg door de lange gangen van Schiphol. Wachtend bij de douane kijk ik door de luxaflex en zie Marjolein en tante Matje staan. Ik kan niet wachten tot ik ze in de armen kan vliegen! Maar ja, we moeten eerst de douane nog door.

Gelukkig gaat het redelijk snel en dan kan ik ze na zo’n tijd eindelijk weer in de armen sluiten…
Wat fijn…!


Wordt vervolgd…..


Blu-ray 2 voor 25

maandag 15 oktober 2012

Tell me why?!?

Meer dan een jaar hebben jullie elke maandagmiddag op dit blog kunnen genieten van een muziekje. Nummers die ik op cassettebandjes zette en mee nam naar Australië en nummers die ik nu mee zou nemen op reis.

Vanmiddag het laatste nummer; ‘Tell me why’ van Genesis.

Wie mijn blog de laatste tijd gevolgd heeft en de aankomende dagen zal volgen, begrijpt hoezeer een nummer met die titel bij mijn blogberichten van dit moment past. En dan sommige zinnen in de tekst… Moet ik nog meer zeggen…!?!


De Big Buddha

Die ochtend gaat om half acht de wekker. We drinken thee, eten een broodje, douchen, pakken de laatste spullen in en gaan naar de receptie om uit te checken.


In de hal van het hotel stippelen we de planning voor die dag uit. De keus valt op de Big Buddha.
Plotseling zie ik de shuttlebus van het hotel voor de deur staan. Die bus brengt je gratis naar de airport express. Vanaf het station waar die trein vandaan vertrekt, vertrekt ook de metro die we moeten nemen richting de Big Buddha.
We stappen dan ook snel in het busje.


Bij het station aangekomen nemen mam en ik de metro naar Lantau Island. Het is een snelle rit en als de metro bovengronds gaat, heb je mooie uitzichten; hoge bergen, de skyline, het water. Prachtig!

We komen uit bij wat een geheel nieuwe stad lijkt; hoge flatgebouwen midden in de bergen.
Daar moeten we bus 23 nemen naar de Big Buddha. Een prachtige rit van ongeveer drie kwartier volgt. We rijden door bergen en langs een prachtig dorpje, een mooi strand en de zee.
Onderweg zien we de Big Buddha al boven de bergen uitsteken. Het is met 34 meter dan ook de grootste zittende bronzen Boeddha in de open lucht.

Naast de Big Buddha blijkt er een heel complex te zijn; toeristisch met winkeltjes, tempels en restaurantjes.

Ik beklim alle treden naar boven om de Big Buddha van dichtbij te bekijken. Mam blijft beneden zitten met haar koffertje. Omdat we straks door gaan naar het vliegveld, hebben we onze bagage van de paar dagen Hong Kong bij ons. Mams rugzak is kapot gegaan, daarvoor ik de plaats heeft ze een koffertje gekocht. Maar dat blijkt voor het beklimmen van de Big Buddha niet handig te zijn.

Mam blijkt overigens niet de enige met een koffertje te zijn; we zien ook een monnik lopen met zo’n koffertje met wieltjes.
We kijken ook nog rond in de tempel die naast de Big Buddha ligt en daar zien we nog veel meer monniken. Een mooi tempelcomplex overigens.










We nemen de bus weer terug. Bij een postkantoor kopen we postzegels en dan gaan we richting metro. Die is in een heel groot modern winkelcentrum; heel modern, heel schoon en ruim.

Vanuit de metro stappen we over in de Airport Express naar het vliegveld. We eten er wat, trekken wat warmers aan, halen de rest van onze bagage op, checken in, e-mailen, winkelen en wachten op het vliegtuig. Het vliegtuig naar Amsterdam; naar huis…..!

Stay tuned, want het verhaal is nog niet uit!


Dagdeal (468x60)

zondag 14 oktober 2012

Rokerige wierookstokjes in de Wong Tai Sin Tempel

Op pad in Hong Kong. Het is heet buiten. We beginnen met een wandelingetje langs het water. Al wandelend genieten mam en ik van het prachtige uitzicht op de skyline van Hong Kong.



We komen langs het Museum of Arts en gaan er naar binnen. We zien prachtige potten met mooie kleuren en blauw geoxideerd. Ook zijn er veel voorwerpen van jade en ivoor, maar we zien ook Chinese schilderijen en kalligrafie.

Ondertussen hebben we trek gekregen. Bij het museum is ook een restaurantje. We zoeken op het terras een plekje in de schaduw en bestellen een fruitsalade en een pizzaatje. Dat smaakt goed!

Terwijl we daar zo op het terras zitten, horen we muziek. We werpen een blik over een muurtje om polshoogte te nemen. Er wordt een podium opgebouwd en er zitten heel veel mensen op de trappen van een cultureel centrum. Later wordt er nog meer muziek gemaakt en wordt er gedanst (Zuid-Amerikaans).

Ook blijkt er een arts en crafts market te zijn; allemaal tafels (met parasols erboven) waarop zelfgemaakte spulletjes uitgestald worden. Er zijn kraampjes met kunstwerkjes van fimoklei, kralen boompjes, bedrukte tassen, beschilderde stenen, knipsels, houtsnijwerk, schilderijen, kettinkjes, kijkkastjes, etc.

We wandelen naar het metrostation om daarvandaan de metro richting de Wong Tai Sin Tempel te nemen. Het is die dag een ‘public holiday’. De mensen hebben vrij en daardoor is het overal heel druk.





De Wong Tai Sin Tempel staat midden tussen de hoge flatgebouwen. Een prachtige tempel!
Je kunt er wierookstokjes kopen. Die stokjes kun je aansteken; bij bosjes tegelijk in potten met zand of in een sinaasappel. Heel veel mensen doen dat en daardoor is het heel rokerig.

Ook zijn er allemaal hokjes. In elk hokje zit een arts voor Chinese geneeswijzen. Er hangt een apart sfeertje.

We nemen dezelfde route terug naar het hotel. Onderweg genieten we aan het water van een ijsje.


We halen wat te eten en kijken nog wat rond in de buurt van het hotel.
De winkels zijn ’s avonds nog tot laat open. Mam koopt een klein koffertje. Haar rugzak is namelijk stukgegaan; er is een band los en daardoor kan de rugtas niet meer op haar rug. Dat is lastig, want de volgende dag moeten we met onze bagage de stad in.

Het is dan namelijk al weer onze laatste dag in Hong Kong. Het vliegtuig gaat pas rond middernacht, maar we moeten ’s ochtends natuurlijk al wel uitchecken bij het hotel. We willen die dag dan nog wel wat van de stad zien en dus zal dat met bagage moeten.
Overigens niet met al onze bagage. We hebben alleen wat we die paar dagen in Hong dachten nodig te hebben meegenomen. De rest van onze bagage hebben we bij aankomst op het vliegveld van Hong Kong opgeslagen.

De rest van de avond kijken we weer veel televisie; de berichten over de bomaanslagen van Bali. Het kan ons nog niet loslaten!


Voor meer informatie over het Museum of Arts in Hong Kong ga je naar: http://www.lcsd.gov.hk/ce/Museum/Arts/english/aboutus/aboutus.html

Voor meer informatie over de Wong Tai Sin Tempel ga je naar:
Die website biedt ook de mogelijkheid voor een zogenaamde ‘online prayer’.

zaterdag 13 oktober 2012

“Een teken van leven!!!”

Om half zes gaat de wekker. Na het douchen, een broodje eten en de laatste spullen inpakken, gaat om half zeven de telefoon. Het is de receptie van het hotel; er is een fax voor ons! Pap en Marjolein hebben gefaxt; ze zijn bezorgd om ons nadat ze hebben gehoord dat er explosies zijn geweest op Bali. Of alles goed is en of we even willen bellen.

Een kwartiertje later gaat de telefoon nogmaals. Wederom de receptie; de taxi is er; of de bagage opgehaald kan worden.
Willeke staat op de gang om afscheid van ons te nemen. Paatje en Erik zitten al op de trap op ons te wachten. Ze rijden met ons mee in het taxibusje om ons naar het vliegveld te brengen. Tot aan de incheckbalie brengen ze ons weg. Lief hoor!

Ons nog steeds niet bewust van wat zich uren eerder zo dichtbij ons afspeelde, verbazen we ons dat de controles zoveel scherper zijn dan op Schiphol. Onze handbagage, inclusief fototoestel en waterflesje moet wel twee keer door de scanner en ons paspoort moesten we maarliefst drie keer laten zien.

Pas nadat we alle controles gehad hebben, hebben we tijd om pap te bellen. Het is dan in Nederland één uur ’s nachts. We melden dat alles goed met ons is en pap zal Marjolein bellen om dat ook aan haar door te geven.

Wachten op het vliegveld van Bali

Dan zoeken we een plekje en wachten we tot we aan boord van het vliegtuig kunnen gaan. Er hangen televisieschermen en die staan aan; beelden van het journaal, berichten over de explosies; een brandend gebouw, gewonde en verbrande mensen, gewonden in het ziekenhuis.  Dan denken we nog dat het zoiets als de cafébrand in Volendam is geweest.

In het vliegtuig hangt een gelaten sfeertje. Nog dringt niet tot ons door wat er gebeurd is.
Als we, na een goede vlucht, op het vliegveld van Hong Kong lopen, zijn we ons nog nergens van bewust. Er staan cameraploegen. Maar Kofi Annan, dan secretaris-generaal van de VN, brengt in die tijd een bezoek aan China en wij denken dat de cameraploegen er voor hem staan.

Hoe erg het is, dringt pas echt tot ons door als we op de hotelkamer in hartje Hong Kong zijn en naar huis bellen en beelden op onder andere CNN zien. De ergste terroristische aanslagen na 11 september!

We zien in het nieuws beelden van de aanslagen op Bali; beelden van de straat waar we hebben gelopen.
Later ook beelden van het vliegveld van Hong Kong, waar we eerder die dag zelf liepen. Ze hebben gesprekken met mensen die net van Bali kwamen, dus uit het vliegtuig waar wij in zaten.
Wat als wij een Balinees shirtje hadden gedragen? Zouden wij er dan uitgepikt zijn voor een gesprek? Zouden beelden van ons dan de hele wereld over zijn gegaan? Maar ja, wat hadden wij op dat moment te melden? Wisten wij veel?
Wij zaten in een van de eerste vliegtuigen die uit Bali kwamen. Wij zijn net voor de grote stroom ‘vluchtende’ toeristen uit Bali vertrokken.


Hoewel we die dag nog wel even naar buiten gaan, in de buurt van het hotel rondkijken en wat boodschapjes doen, kijken we toch heel veel naar de televisie.

Ondertussen vragen we ons af of het zin heeft om eerder naar huis te gaan en of het verstandig is om naar the Peak te gaan, het Amerikaanse consulaat blijkt daar namelijk dicht bij in de buurt te zitten. We besluiten uiteindelijk dat het toch geen zin heeft onze vluchten terug naar Nederland te verschuiven; zo lang blijven we nou ook weer niet in Hong Kong. En wat betreft ‘the Peak’; Hong Kong heeft nog zo veel ander moois; we hoeven niet naar the Peak.
We zien het allemaal de volgende dag wel.

Hoe zullen Paatje, Willeke en Erik het hebben? Misschien willen ze ook wel weg? Spannend en helemaal niet leuk.

Ondertussen wacht ik op een telefoontje. Ik wil graag even e-mailen, maar de computers in het hotel zijn bezet. Ze zullen bellen als er een plaatsje achter een computer vrij is.

Ik word gebeld, ik neem plaats achter de computer en stuur een mailtje naar vrienden en bekenden in Nederland. De exacte tekst van dat mailtje weet ik niet meer, wel dat de titel van dat mailtje ‘Een teken van leven’ was en dat was precies wat dat mailtje ook was!!!

Thuis in Nederland gaat de telefoon bij pap en Marjolein ook regelmatig; ongeruste en belangstellende mensen vragen hen hoe het met ons gaat.

Ik stuur niet alleen een mailtje, ik lees ook mijn mail. Met de drie meiden die we destijds in Nieuw-Zeeland hebben leren kennen, heb ik dan nog steeds mailcontact. Over en weer hebben we de afgelopen maanden verteld over onze belevenissen op reis. Nu mailt één van die meiden dat ze ook op Bali was en heeft moeten rennen om zichzelf in veiligheid te brengen tijdens de aanslagen in Kuta. Brr!!!

Hoewel we in wereldstad Hong Kong zijn, zijn we met ons hoofd nog in Bali. En dat houdt de aankomende tijd nog wel aan.
Maar we zijn in Hong Kong en bekijken die stad ook. Morgen meer belevenissen aldaar. Stay tuned!



Dagdeal (468x60)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...