Het water in de toiletpot kookt en ziet zwart

12 Oktober 2002, onze laatste dag in Kuta. Het is die dag heet op Bali. We brengen de ochtend door met schilderen (mam) en lezen (ik) op ons balkonnetje.

Na een verfrissende duik in het zwembad gaan we nog wat shoppen in ‘ons’ straatje; het straatje achter het hotel. De winkeliers daar willen zo graag wat verkopen. Het “special price” en “kijken, kijken en niet kopen” hoor je overal. Dat maakt het ontspannen rondkijken naar wat de winkeltjes te koop aanbieden er niet makkelijker op. Ze hoeven maar een glimp van je op te vangen en je wordt al toegeroepen.

Maar we willen voor deze en gene toch iets meenemen en dus zullen we even moeten winkelen. Het afdingen, iets wat op Bali gebruikelijk is, gaat ons dan al iets beter af.

We kopen onder andere sarongs voor vriendinnen en voor onszelf kussenhoesjes en wat kleren. Mam koopt zelfs nog gordijnen.

Voldaan komen we met onze aankopen terug op de hotelkamer.

Voor de laatste keer gaan we zwemmen in het zwembad. Een muziekje op de achtergrond. (Dat ‘Yesterday’ van the Beatles door de luidsprekers klonk, is me erg bijgebleven. Wat heb ik daar nog vaak aan teruggedacht…)

Daarna genieten we weer samen met Erik, Willeke en Paatje van de zonsondergang.

Het is een beetje bewolkt boven de horizon. Daardoor kunnen we de zon niet echt in de zee zien zakken. Desondanks is het toch prachtig. Die kleuren! Net een impressionistisch schilderij van Monet, aldus mam.

Voor de laatste keer eten we samen met Erik, Willeke en Paatje in het restaurant van het hotel. Het is weer erg lekker.

Ook is er livemuziek. Gezellig hoor!

Toch gaan we naar onze kamer om onze tassen in te pakken.

Terwijl we aan het inpakken zijn, gaat plotseling het licht uit. De ramen trillen in de sponningen en het is alsof er een grote groep mensen over het balkon rent.

Als ik naar de badkamer ga, komt er eerst alleen maar heet water uit de kraan. Later komt er helemaal geen water meer uit de kraan. Het water in de toiletpot kookt en ziet zwart.

We zoeken hotelmanager Robby op om het toch maar even te melden. Hij vertelt ons dat er een explosie geweest is. Hoe of wat vertelt hij verder niet; hij weet op dat moment wellicht ook niet meer dan dat.

Met het idee dat er sprake is geweest van een explosie bij een elektriciteitshuisje of zo iets, gaan mam en ik, nadat de tassen helemaal gepakt zijn, nietsvermoedend naar bed……