“You can never play everybody’s favourite song”

Maanden geleden schreef ik het al; je hoort Paul Kelly nooit op de Nederlandse radio. Toch jammer dat hij hier in Nederland niet wat bekender is, want zijn muziek klinkt echt leuk. Een beetje nasaal, maar wel lekker.

“The difficult thing about being Australia’s pop poet laureate is that you can never play everybody’s favourite song in a single concert.

The 52-year-old has 25 albums under his belt, not to mentions the hits he has written for other artists, the compilations and film scores – leaving scope for just about everyone to have their own Paul Kelly favourite.”…

… Zo begint een artikel over de Australische singer-songwriter Paul Kelly dat ik zo’n vijf jaar geleden las. “Tja, misschien was dat ook wel een beetje het geval met zijn optreden tijdens Live Earth”, gaat er door me heen. Tijdens dat concert, eerder dat jaar, had ik Paul Kelly wel gezien op de Nederlandse televisie.

Misschien herinneren jullie je het nog; op 07/07/2007 vond in diverse plaatsen over de hele wereld een groots opgezet concert plaats. Dit ‘Live Earth’-concert was een initiatief van Al Gore om aandacht te vragen voor het milieu.

Mijn wekker ging wat eerder die zaterdagmorgen om vooral niets van de eerste optredens te missen, want het begon tenslotte in Australië. Helaas werden de beelden wat laat aangeleverd door de zogenaamde ‘world feed’ en had ik nog niet veel van het concert gezien, toen ik naar mijn werk vertrok. Gelukkig had ik de recorder geprogrammeerd, zodat ik niets hoefde te missen van de optredens Down Under.

Als ik aan het eind van de middag thuiskom, ga ik dan ook meteen het een en ander terugkijken. De op dat moment nog onbekende bands als ‘Blue King Brown’ en de ‘Sneaky Sound System’ trekken aan mijn blikveld en trommelvliezen voorbij. Toni Collette, die ik dan, zo moet ik tot mijn schande bekennen, eigenlijk alleen ken van acteerrollen in onder andere ‘Muriel’s Wedding’, ‘the Sixth Sense’ en ‘About a Boy’, blijkt een fantastische stem te hebben.

Maar ik kijk vooral uit naar het optreden van Paul Kelly, want zoals jullie uit mijn eerdere blogberichten wel hebben begrepen, heb ik iets met zijn muziek.

Dat optreden blijkt uiteindelijk een beetje tegen te vallen. Ik geef de mensen die de nummers voor de ‘world feed’ uitkiezen de schuld. Het nummer dat wij van Paul Kelly te zien krijgen is, naar mijn mening niet zijn mooiste nummer. Bovendien wordt hij bij dat nummer bijgestaan door een aantal van de andere in Sydney optredende artiesten, leuk voor de Missy Higgins of John Butler fans, maar het komt het nummer niet echt ten goede.

Tijdens ‘Live Earth’ wordt Paul Kelly door Giel Beelen aangekondigd als ‘singer-songwriter in de lijn van Bob Dylan’. Enerzijds heeft hij daarin wel gelijk, anderzijds wat mij betreft ook weer niet helemaal. Voor mij is Paul Kelly gewoon Paul Kelly; hij heeft heel duidelijk zijn eigen geluid; ietwat nasaal en countryachtig.

De carrière van de in Adelaide geboren Paul Kelly begint eind jaren ’70 in een aantal bands (The High Rise Bombers, Paul Kelly & The Dots en Paul Kelly & the Coloured Girls (later bekend als Paul Kelly & the Messengers).

Na twee onzekere jaren in de jaren ’80, waarin hij als songwriter wel groeit, gaat hij solo. Een medewerkster van platenmaatschappij Mushroom Records én duidelijk een fan van Paul Kelly sluit zichzelf op totdat er een platenconcert voor twee albums is voor Paul Kelly.

Tijdens zijn solo-jaren heeft Paul Kelly muziek geschreven voor film en televisie, waaronder ‘Lantana’ en ‘One Night the Moon’. In die laatst genoemde film heeft hij ook een van de hoofdrollen.

Daarnaast zijn er een aantal boeken verschenen met daarin de teksten van zijn songs.

Paul Kelly heeft songs met en voor andere artiesten geschreven, zoals Kate Ceberano, Nick Cave, Kasey Chambers, Yothu Yindi en Archie Roach. Ook heeft hij nummers van Hot Chocolate en Australian Crawl gecoverd.

Tijdens een concert in Melbourne in december 2004 heeft Paul Kelly 100 van zijn songs in alfabetische volgorde gespeeld, verdeeld over twee avonden. In december 2006 deed hij hetzelfde tijdens vier optredens in het Opera House van Sydney. Dit deed hij niet alleen om ‘in touch’ te blijven met zijn oudere nummers, maar ook om aan de verwachtingen van het publiek te voldoen. “The audience knowns if they come on night one, they’re not going to get ‘To Her Door’ or ‘When I First Met Your Ma’,” he says. “They’ll get that on night four, so they have to choose. It frees me up.”, aldus Paul Kelly in een interview.

Met 25 albums, een muziekcarrière van meer dan 30 jaar en meer dan 100 songs,… tja, dan is Paul Kelly toch ook niet te vatten in één nummer samen met een paar daar voor de gelegenheid aan toegevoegde artiesten uitgekozen door de mensen van de ‘world feed’ tijdens ‘Live Earth’. Laat staan dat dat dan net mijn favoriete Paul Kelly-nummer is!?!

En wat betreft mijn favoriete nummers; een aantal daarvan zette ik destijds op een cassettebandje om mee te nemen naar Australië. Al eerder kwamen er op maandagmiddag, als ik een nummer van die cassettebandjes op mijn blog plaats, een aantal nummers van Paul Kelly voorbij. Vandaag is het de beurt aan ‘Anastasia changes her mind’.

 

P.S. Later deze maand komt er een nieuw album van Paul Kelly uit; nieuwe songs en… nieuwe favorieten?!? Ach, wie weet…

Eens zien wat oktober ons brengt…………

Voor meer Paul Kelly ga je naar 'Labels' in de rechterkolom op dit blog en klik je op 'Paul Kelly'.