woensdag 30 november 2011

Hoe Orange aan haar naam kwam

Slapen in de caravan in Peterborough beviel ons goed. Als we een dag later in de Barossa Valley op zoek gaan naar accommodatie belanden we wederom in een caravan. Deze caravan is een stuk groter. En ook de zonsondergang in Tanunda, een plaats in de Barossa Valley, is nog mooier als die van de dag ervoor.


De Barossa Valley is een gebied waar wijn wordt gemaakt. We besluiten een toeristische route te nemen. Die route voert ons onder meer door een gebied met druivenranken. Ook staan er palmenbomen langs de weg; erg mooi!


Nieuwsgierig naar hoe een ‘winery’ eruit ziet en waarvoor mensen naar dit wijngebied komen, brengen Orange en ik een bezoekje aan zo’n winery. Het was leuk om dat te zien. Voor Don kopen we er ‘Orange Marmelade’. Dat leek me erg toepasselijk gezien mijn bijnaam, nickname, van destijds. Omdat de naam Marjolein erg moeilijk uit te spreken is voor een Australiër, noemde Don Marjolein en mij, toen we Coby en hem in 1995 bezochten, ‘Margerine & Marmelade’.


Na ons bezoekje aan de winery zijn we via allerlei binnenwegen richting Adelaide gereden. De Adelaide Hills, waar we met een heleboel slingerweggetjes doorheen reden, zijn echt prachtige heuvels.
Op een gegeven moment kon je tussen de bomen Adelaide zien liggen met de zee op de achtergrond. Een prachtig gezicht!

Niet veel later rijden we dan door die stad. We gaan daar naar Don en Coby, familie van mij. Zij ontvangen ons hartelijk. Het zijn zulke vriendelijke mensen. En Don is nog steeds erg grappig. Binnen een half uur had Don al de nickname ‘Orange’ voor Orange bedacht. Hij kwam op die naam vanwege de Orange Marmelade die we voor hem hadden gekocht. In de winery hebben we ook nog met Whisky Marmelade in onze handen gestaan. Ben ik even blij dat we daar niet voor gekozen hebben. ‘Orange’ klinkt toch veel leuker! En zo werden wij Orange & Marmelade.

maandag 28 november 2011

“Unfortunately…”

Ergens op het traject Broken Hill - Adelaide,
november 2001
Het traject Broken Hill – Adelaide gaan we in een paar dagen afleggen; we hebben immers alle tijd.
We besluiten in Peterborough te overnachten. Eigenlijk is dat ook een gehucht, maar je moet toch wat.

We hebben eerst wat rondgekeken bij het informatiecentrum. Dat informatiecentrum was in een oude treinwagon. Erg leuk!

Daarna zijn we op zoek gegaan naar een plaats om te overnachten.
We belanden bij een jeugdherberg, of kun je het eigenlijk wel zo noemen?!? Het was namelijk helemaal niets.

We hebben gelukkig eerst gevraagd of we het mochten zien. De eigenaar, we vonden het een engerd, liet ons de kamers zien. Het was niet veel soeps. De man bleef maar dingen zeggen als “Unfortunately, it isn’t cleaned” en “Unfortunately, there is no hot water”. Naast wat ongedierte waren er geen gasten. Ook wij willen er voor geen goud blijven.

De man bleef maar tegen ons lullen; we verstonden niet eens alles. Hij waarschijnlijk ons aanvankelijk ook niet, want op een gegeven moment deed ie z’n gehoorapparaat in. ‘Unfortunately’, werkte z’n internetpagina ook niet helemaal. Hij had een Australisch, een Amerikaanse en een Europese site of. Ja, je moet er wat aan doen om klanten te trekken!?!

Gelukkig was er in Peterborough ook een caravanpark met cabins en caravans. Wij kozen voor een caravan. ‘Fortunately’, werkt alles in de caravan wel en ook de zonsondergang werkt ’s avonds goed mee. We genieten dan ook van het rood en roze in de lucht!



Gratis verzending - November (468x60)

‘Buzz’ in de lucht, bus op het toneel, maar is er anno 2001 ook een ‘buzz’ in Broken Hill?

Degenen die mijn blog regelmatig volgen, weten dat ik op maandag altijd een nummer dat ik op twee cassettebandjes zette om mee te nemen naar Australië, onder de loep neem. Vandaag neem ik jullie daarvoor onder meer mee naar Londen…

Ter voorbereiding op ons bezoek aan Londen in 2009, bekijk ik de film ‘Priscilla, queen of the desert’ nog eens. Voordat ik dat doe, vraag ik me af waarom ik deze Australische film ook alweer zo leuk vond. Was het de blij-makende-muziek, het verhaal, de landschappen of een combinatie daarvan?



Kijkende naar de film, denk ik terug aan de tijd dat ik ‘Priscilla’ voor het eerst zag. In die tijd, zo’n 16, 17 jaar geleden, was ‘Snowy River – the McGregor Saga’ op de televisie. Marjolein, mijn zus, en ik keken voor Brett Climo (Dr. David in ‘the Flying Doctors’) naar die serie, maar al gauw waren we ook wel gek op zijn broertje in de serie, Guy Pearce.


Niet veel later kwam ‘Priscilla’ in de bioscoop en wij wilden Guy Pearce wel als travestiet zien en dus gingen we naar de bioscoop. Een bijzondere film en we genieten inderdaad van de blij-makende-muziek, het verhaal en de landschappen.
Maar daarmee is het verhaal nog niet af. Marjolein en ik besluiten op vakantie te gaan naar Australië en zo vertrekken we enkele maanden later naar Down Under.

Onze reis voert ons per toeval langs een aantal van de locaties waar ‘Priscilla’ is opgenomen. Zo belanden we ook in Coober Pedy en Broken Hill. In dat laatst genoemde stadje gaan we zelfs naar ‘Mario’s Palace’, waar ook gefilmd is (het hotel met de muurschilderingen).
We genieten erg van onze reis door Australië en kunnen bij thuiskomst echt terug kijken op een van onze meest bijzondere reizen. Dat gevoel komt weer terug als ik ‘Priscilla’ zie; ik beleef die tijd weer. Het was of er gewoon iets in de lucht hing; een soort magie.




Anno 2009 hangt er in het Palace Theatre in Londen ook iets in de lucht. Vriendin M. en ik zijn in dat oude theater in het Londense West End om een voorstelling bij te wonen van de musical die van de film ‘Priscilla, queen of the desert’ gemaakt is. Is het bij ons een soort van nieuwsgierigheid naar de musical of een soort spanning om Aussie Jason Donovan te zien, bij de cast is het de spanning om de voorstelling zo goed mogelijk neer te zetten. Want, op die maandagavond eind maart 2009, vindt voor de productie van de musical de belangrijkste voorstelling plaats; namelijk de voorstelling waarbij er naast het gewone publiek ook pers aanwezig is. Er hangt dus veel van af.

De musical volgt, waar mogelijk, grotendeels de film. De film vertelt, kort gezegd, het verhaal van twee travestieten en een transseksueel die met een bus (Priscilla) door de Outback reizen op weg naar een optreden in Alice Springs; op weg naar de vrouw van Tick (een van de travestieten) en hun zoontje.

Omdat ik de film kort daarvoor heb gezien, kan ik op bepaalde momenten voorspellen wat er gezegd gaat worden. Toch wijkt de musical hier en daar af van de film (ook vaak gedwongen door de beperkingen van een theater ten opzichte van de diverse locaties in de Outback in de film). Zo heeft Adam (Felicia) in de film iets met ABBA, in de musical is hij gek van Kylie Minogue. Een knipoog naar Jason Donovan, die in ‘Neighbours’ Scott, de geliefde van Kylie’s personage, speelde. Tick, Jasons personage in de musical, zegt nog dat hij Scott leuker vond dan Kylie, waarop ik, en ik trouwens niet alleen, in de lach schiet. En zo zitten er nog meer van die leuke lachmomenten in de musical.

Veel van de nummers in de film komen ook terug in de musical, maar er zijn ook nummers aan toegevoegd. En je raad het al; er is een medley met nummers van Kylie Minogue. De meeste nummers zijn vrolijk en opzwepend, maar Jason Donovan zingt op een gegeven moment samen met z’n zoontje in de musical heel intiem en klein het nummer ‘Always on my mind’.

We genieten erg van de musical en wij niet alleen; na afloop ontvangt de musical van bijna de hele zaal een staande ovatie, wat in Engeland helemaal niet zo gebruikelijk is (het wordt vaker niet dan wel gedaan, dit in tegenstelling tot Nederland). Bij een voorstelling met de pers erbij moet zo’n ovationeel applaus een opluchting zijn voor iedereen betrokken bij de musical, zo denken wij. En we denken dat ook bijna van de gezichten van de cast af te kunnen lezen. Desondanks zijn de persberichten de volgende dag in de krant lang niet allemaal zo positief. Maar ja, wat kan ons dat schelen; wij hebben in ieder geval genoten. En daar was het ons toch om te doen.

Nou ja,… we zijn eigenlijk naar Londen gekomen om bij het theater te staan bij de première en daarvoor hebben we, bijna op het laatste moment, onze terugreis nog moeten wijzigen. Je weet tenslotte maar nooit wie je over de rode loper ziet komen?
Die rode loper ontbreekt echter en echt heel veel bekende mensen zijn er ook niet. We zien onder andere wat mensen die destijds betrokken zijn geweest bij het realiseren van de film, musicalvedette Elaine Page en Aussies Simon Burke en Anne Charleston (speelde ooit Madge, de moeder van Kylie’s personage, in ‘Neighbours’). Desalniettemin vind ik het leuk om eens aan de ‘ontbrekende’ rode loper te staan en een en ander gade te slaan. En ook daar hangt iets van die ‘buzz’ in de lucht; een soort van spanning en ‘excitement’.

Broken Hill, anno 1995
Die ‘buzz’ van destijds heb ik een beetje gemist toen ik tien jaar geleden in Broken Hill was. Het stadje was niet erg veranderd in de tussenliggende 6½ jaar. Maar soms zijn plaatsen bijzonderder als je er voor het eerst komt of zou het komen omdat we destijds zo veel in en rond Broken Hill gezien hebben?
Ach, geen idee! Misschien was het gewoon een gevoel. Desalniettemin heb ik ook deze keer evengoed weer genoten van Broken Hill.

En op de cassettebandjes die ik mee nam naar Australië reisde de film ‘Priscilla’ met me mee; meerdere nummers van de soundtrack heb ik namelijk op die cassettebandjes gezet.
‘I will survive’ van Gloria Gaynor is er daar een van. Echt zo’n nummer wat me terug doet denken aan de film.

En de film!?! Daar zal ik het ongetwijfeld nog wel een paar keer over hebben. Niet alleen omdat locaties van die film ook tijdens mijn reis voorbij kwamen; ook ik heb King’s Canyon beklommen. Maar vooral ook omdat ik een van de acteurs in levende lijve tegen kwam en hoe!
Ja, er komen nog meer bijzondere ontmoetingen in mijn blog voorbij!
Blijf mijn blog volgen en je leest het vanzelf.










Gratis verzending - November (468x60)

Kerstliedjes in mijn hoofd na een bezoekje aan de ‘school of the air’

We staan ’s ochtends vroeg op, want we moeten naar school; naar de ‘school of the air’ om precies te zijn.

De leerlingen in de uitgestrekte Outback van Australië wonen zo afgelegen dat ze niet naar school gaan, maar les krijgen via de radio. En deze ‘school of the air’ kun je als toerist bezoeken. Dat is wat Orange en ik doen.

Eerst wordt ons een video getoond. Die video was net nieuw; we hadden de première. Daarna zocht een leraar contact met de leerlingen. Nadat hij wat mededelingen met de kids had doorgenomen, namen twee andere docenten het over. Zij gingen met year 1 & 2 liedjes zingen; voornamelijk kerstliedjes.

Het was erg leuk om de leraren aan het werk te zien.
Met de kerstliedjes nog nagalmend in ons hoofd verlaten we de ‘school of the air’ en rijden we de Outback in; op weg naar Adelaide.

Ergens vind ik dat wel spannend. Naar Broken Hill toe reden we ook door de Outback, maar toen bevond Sander zich nog in ons gezelschap. Hem hebben we gisteren op de trein van Broken Hill naar Adelaide gezet. Zijn plannen voor de paar weken die hij nog in Australië heeft, zijn anders dan onze plannen. Wij hebben nog maanden voor ons en kunnen een ander tempo aannemen.

Van Broken Hill naar Adelaide komt het rijden volledig op mij aan, aangezien Orange nog geen rijbewijs heeft. En dat, in combinatie met het rijden door de Outback, is wat het toch wel spannend maakt. Gelukkig heb ik op het stuk naar Broken Hill wel gemerkt dat er nog best veel verkeer op de weg is. Dat verwacht ik ook tussen Broken Hill en Adelaide en dat is toch wel een geruststellende gedachte.

En zo gaan we op weg…


Gratis verzending - November (500x500)

zaterdag 26 november 2011

Naar de echte Flying Doctors

De Flying Doctors is niet alleen een televisieserie; de service bestaan echt. Om mensen die in de afgelegen outback wonen ook medische hulp te kunnen bieden is in 1928 deze luchtambulancedienst opgericht.
In Broken Hill is een van de bases van de RFDS, de Royal Flying Doctors Service. Die basis kan door toeristen bezocht worden en daarvoor zijn Sander, Orange en ik naar Broken Hill gekomen.


Het eerste wat we in Broken Hill dan ook gaan bekijken is die basis.
Daar kregen we een privérondleiding; er waren op dat moment namelijk geen andere bezoekers. De rondleiding voerde ons langs de radiokamer en langs de hangar met vliegtuigen. Bijzonder!


Door middel van een kleine tentoonstelling en een videofilm wordt ons een beeld geschetst van het werk van de Flying Doctors. Erg leuk om te zien; al zijn we wel bekend met het ontstaan van de RFDS en hoe ze te werk gaan. 


In het winkeltje met souvenirs schaffen we nog wat ansichtkaarten aan.
Vlakbij de basis staat de Nomad, hèt vliegtuig uit de serie. Als afsluiting van ons bezoek aan de echte Flying Doctors gaan we nog met de Nomad op de foto.








Gratis verzending - November (468x60)

vrijdag 25 november 2011

De ‘Flying Doctors’-pelgrimage gaat verder

Na het ontbijt in ‘de pub van Vic en Nancy’ schrijven we nog wat in het gastenboek, maken we nog wat foto’s en gaan we weer verder. Orange, Sander en ik koersen in noordelijke richting.

Onze ‘Flying Doctors’-pelgrimage zit er nog niet op; we willen ook Broken Hill, waar de echte Flying Doctors Service een basis heeft, bezoeken.

Aanvankelijk willen we nog een stop maken om in Mildura te overnachten, maar uiteindelijk besloten we om toch door te rijden naar Broken Hill.


Daar checken we in in een hostel waar ik destijds ook met Marjolein geweest ben. Ik geloof dat ik in die ruim zes jaar meer veranderd ben dan dat hostel. Om te ontdekken of Broken Hill zelf in die tijd nog veel veranderd is, is het ondertussen wat te laat op de avond geworden.

Morgen is er weer een dag…





Gratis verzending - November (468x60)

donderdag 24 november 2011

Slapen in de pub van Vic en Nancy

We verlaten de mooie kuststrook van de Great Ocean Road; onze ‘Flying Doctors’-pelgrimage brengt ons namelijk meer landinwaarts. Naar het kleine plaatsje Minyip om precies te zijn. Dat plaatsje diende als decor voor onze favoriete televisieserie ‘the Flying Doctors’.  


En zo rijden we dan door het ons zo bekende ‘Coopers Crossing’. We parkeren de auto voor de pub en boeken daar een kamer met uitzicht op de main street.
Na wat gedronken te hebben in de pub, wandelen we ‘Coopers Crossing’ in om foto’s te maken van de verschillende gebouwen.


Emma’s garage is nu bordeauxrood geverfd en dient als internetcafé. Omdat 24 november 10 jaar geleden op een zaterdag viel, is dat internetcafé gesloten. Jammer, want het had me wel leuk geleken om het thuisfront een mailtje te sturen vanuit Emma’s garage.
Maar om daarvoor tot maandag te wachten gaat een beetje te ver. We hebben Minyip redelijk snel gezien; zo groot is het nu ook weer niet.


Toch erg leuk om er rond te kijken en er een nachtje in de pub van Vic en Nancy door te brengen.


*    *    *    *    *

Een paar jaar geleden stond de pub te koop.
Hieronder een filmpje daarover.



woensdag 23 november 2011

Twelve Apostles


Een van de belangrijkste natuurlijke attracties aan de Great Ocean Road zijn the Twelve Apostles. Deze pilaren van limestone, die opreizen uit de zee, zijn door erosie ontstaan. En die erosie gaat gewoon door. Met als gevolg dat er in juli 2005 een pilaar is ingestort.

Op weg van Apollo Bay naar Port Campbell stoppen we bij the Twelve Apostles. Het uitzicht op die pilaren is, ondanks het druilerige weer (ja, ook in Australië kan het druilerig zijn), prachtig!

In Port Campbell betrekken we wederom voor een nachtje een cabin. Deze is veel moderner dan die in Apollo Bay.

Na in de cabin ons potje gekookt te hebben, gaan we terug naar the Twelve Apostles om daar de zon onder te zien gaan. Het was erg mooi!

Als je heel, maar dan ook heel goed tuurde in het donker kon je contouren van pinguïns zien. Ze liepen over het strand naar hun nesten. Een leuk gezicht!




Sinterklaas- en Kerstwinkel (468x60)

dinsdag 22 november 2011

Verdwaald in Apollo Bay

Na ons bezoek aan het theaterrestaurant van Terry Gill verlieten we Melbourne; op weg naar Port Campbell over de Great Ocean Road.

De Great Ocean Road is een van Australië’s bekendste wegen. Een weg lang de kust met prachtige uitzichten op rotsen en golven en met hier en daar een surfer.


Port Campbell bleek echter toch wel ver. De smalle en bochtige weg langs de rotsachtige kust en de naderende schemering leek ons geen goede combinatie en dus besloten we om een bed te zoeken in Apollo Bay, een plaatsje aan de kust met zo’n 1.000 inwoners.

We belanden uiteindelijk in een cabin; een huisje.
Met roze en mintgroene muren en een bij elkaar geraapt zootje aan meubels is de cabin wel apart. Het ziet er een beetje ouderwets uit, maar ik vind het wel z’n charme hebben.

Hongerig van de rit in de auto gaan we pizza halen bij een take away.
De weg terug naar de cabin vinden was echter wat lastiger. Na half Apollo Bay doorkruist te hebben, vinden we uiteindelijk de cabin weer terug.

In het donker kijken we naar de sterren om vervolgens onze bedden op te zoeken, zodat we de volgende dag uitgerust verder kunnen rijden over de Great Ocean Road.


Dineren bij agent Jack



Terry in z'n narrenpak!
Terry Gill (politieagent Jack Carruthers in ‘the Flying Doctors’) heeft een eigen theaterrestaurant in Melbourne. Daar wilden Sander, Orange en ik natuurlijk ook wel heen.

Bij de eerste poging was er niemand aanwezig. Daar lieten we het niet bij zitten. Ik belde een telefoonnummer, sprak wat in, werd teruggebeld en we maakten een afspraak voor 22 november.

Rond het middaguur moesten we langskomen. Zo gezegd, zo gedaan.
Terry bracht ons hoogstpersoonlijk naar een tafeltje. Na een diner met drie gangen, volgde er een show.

Terry en ik, november 2001

Ook Terry schrijft
in m'n boekje.

Er werd eerst een soort cabaret met zang (kerstliedjes, ja nu al!) ten tonele gebracht. Daarna volgde er een pantomime; een volwassen versie van Doornroosje.
Terry was erg leuk in z’n narrenpak!

Ondanks dat het publiek, met alle respect, wel wat op leeftijd was, stond iedereen na afloop te swingen op de muziek van Abba.
En ook wij hadden ons kostelijk vermaakt.

maandag 21 november 2011

A whiter shade of pale

Zo’n 20 jaar geleden zag ik de Australische mini-serie ‘Vietnam’; een erg indrukwekkende mini-serie over, je raad het al, de oorlog in Vietnam.

In de hoofdrollen onder andere Nicole Kidman en Nicolas Eadie (een van de drie mogelijke vaders in de musical 'Mamma Mia', waar ik vanmorgen over blogde). ‘A whiter shade of pale’ is in die mini-serie regelmatig te horen. In die film natuurlijk het origineel van Procol Harum.

Maar als Marjolein en ik in 1995 onze eerste reis naar Australië maken, hoor ik deze versie van Annie Lennox regelmatig. Daarom belandt dit nummer op de bandjes die ik mee neem naar Australië.

Het horen van dit nummer brengt me in de eerste plaats terug naar die fantastische mini-serie, maar ook naar die eerste reis naar Australië.



‘Dokter Geoff, thank you for the music!’

Lenore had ons al enthousiast verteld over de musical waar Robert Grubb (dokter Geoff in ‘the Flying Doctors’) mee op de planken stond.
Tegenwoordig kent iedereen de musical ‘Mamma Mia’ wel; van de film met Meryl Streep of van de Nederlandse productie in de theaters. Destijds was de musical ‘Mamma Mia’ nog vrij onbekend, ook voor ons.



Orange, Sander en ik kopen kaartjes en gaan naar die musical. En wat hebben we genoten! Een mooi verhaal, vrolijke muziek en dan ook nog met een van de sterren uit ‘the Flying Doctors’ erin!
Robert speelde de rol van Harry, een van de mogelijke vaders.


Het mooiste vond ik toen Robert ‘Thank you for the music’ zong. Hij zong solo en speelde gitaar bij dat nummer.

Natuurlijk konden we het niet nalaten om Robert op te wachten voor een praatje. Ook gaan we met hem op de foto en schrijft hij in mijn boekje.

Toen de musical een paar jaar geleden opnieuw door Australië toerde, speelde Robert wederom die rol.

Peter Hardy, Robert Grubb & Nicolas Eadie
als de drie mogelijke vaders
in de musical 'Mamma Mia',
Melbourne, 2001



zaterdag 19 november 2011

Ondanks haar grootsheid, kan Australië ook heel klein zijn!

Toen we een dag eerder in de jeugdherberg van Canberra aankwamen, kwamen we een bekende tegen. Douwe, een jongen die ook mee was met de tour naar de Blue Mountains, zat in de keuken z’n avondeten op te eten. Wat is Australië dan in ene klein!

Maar toen we van Canberra naar Melbourne reden, werden we ook met haar grootsheid geconfronteerd. Het was namelijk een heel stuk rijden. De meeste kilometers zat Sander achter het stuur, maar ook ik heb een stuk gereden.

We hebben uiteindelijk bijna de hele dag in de auto gezeten.





Schoencadeaus Feestdagen (468x60)

vrijdag 18 november 2011

Afspraak met zuster Kate

’s Ochtends hadden Sander, Orange en ik een afspraak met Lenore Smith, oftewel zuster Kate uit ‘the Flying Doctors’. Veel te vroeg zitten we op die zondagmorgen (18 november viel in 2001 op een zondag) in het cafeetje waar we met haar hebben afgesproken.



Dan komt Lenore eraan; ze heeft een leuk kort kapsel en is vlot gekleed. Ze neemt plaats aan ons tafeltje en we kletsen gezellig met haar.

En net als Andrew en Chris schrijft ze iets in m’n boekje en gaan we met haar op de foto.
Een erg leuke ontmoeting. Lenore is zo aardig. Het was alsof we met een oude vriendin zaten te praten.






















Drie bijzondere ontmoetingen in onze eerste week in Sydney! Maar ik heb ook genoten van alle andere belevenissen in deze enorme stad.

Ons verblijf in Sydney zit er echter op. We hadden eigenlijk gepland om eerder Sydney te verlaten, maar door onze afspraak met Lenore, zijn we iets langer in Sydney gebleven.



Na de leuke ontmoeting met Lenore halen we dan ook direct de huurauto op en gaan op pad.
’s Avonds komen we in Canberra aan. 



donderdag 17 november 2011

Shithead spelen bij het basketbalveld en naar Bondi Beach

Shithead spelen in de trein,
2003
In het hostel zat een hele groep klaar om te gaan basketballen. Orange en ik zijn ook meegegaan om te kijken. Maar het kaartspelletje dat we die ochtend van Edith, die ook in het hostel verblijft, geleerd hebben, boeit ons meer.

Het kaartspelletje, Shithead, is een leuk spel. Het schijnt veel onder backpackers gespeeld te worden.
Ook bij ons is het een groot succes!
We hebben het vaak gespeeld tijdens de reis, maar ook daarna.
De spelregels zet ik in een dagboekje en als ik het een tijd niet gespeeld heb, pak ik dat dagboekje erbij.

Na het basketballen gingen we met ongeveer de hele groep naar een van de bekendste stranden van Sydney; Bondi Beach.
Orange en ik zitten er heerlijk in de zon. Natuurlijk met een dikke laag zonnebrandcrème, want de Ozonlaag bij Australië is dun en de zon meedogenloos.

Bondi Beach, 17 november 2001
Ga ik in Nederland het huis niet uit zonder m’n tanden gepoetst te hebben; in Australië ga je niet naar buiten zonder je ingesmeerd te hebben met zonnebrandcrème.

Voordat we de bus weer pakken richting het hostel in het centrum van Sydney, wandelen we nog wat bij Bondi Beach. Het blijft een leuk strand.


Voor meer informatie over Bondi Beach: http://www.bondivillage.com/

En voor degenen die nu in Sydney zijn; tot zondag 20 november kun je nog naar ‘Sculpture by the Sea’ bij Bondi Beach.


woensdag 16 november 2011

In slaap gevallen bij de vissen

Vissen, haaien en pinguïns, die willen we wel zien. En dus gingen Rob, Ilse, Sander, Orange en ik naar het Sydney Aquarium.

Een van de eerste dieren die we daar zien is een platypus, oftewel een vogelbekdier. Met een snavel als die van een eend, een lijf als die van een mol en een staart als die van een bever is de platypus een aparte verschijning. Bijzonder is ook dat de platypus een van de weinige eierleggende zoogdieren is.

Verderop lijkt een haai recht op ons af te komen; dan ben je toch blij dat daar een stuk glas tussen zit!
Ook waren er pinguïns, zeesterren en andere zeebewoners.

En natuurlijk waren er vissen in alle kleuren, motieven en maten. Op het laatst hebben we heel ontspannen naar allerlei vissen gekeken. Er stond een relaxt muziekje op, waardoor ik tot twee keer toe bijna in slaap viel. Ik had op een gegeven moment zelfs een slaapschok.

Heel ontspannend dus dat Aquarium, maar ook informatief en leerzaam.
Een bezoekje waard.


Voor meer informatie over het Sydney Aquarium: http://www.sydneyaquarium.com.au/


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...