‘Buzz’ in de lucht, bus op het toneel, maar is er anno 2001 ook een ‘buzz’ in Broken Hill?

Degenen die mijn blog regelmatig volgen, weten dat ik op maandag altijd een nummer dat ik op twee cassettebandjes zette om mee te nemen naar Australië, onder de loep neem. Vandaag neem ik jullie daarvoor onder meer mee naar Londen…

Ter voorbereiding op ons bezoek aan Londen in 2009, bekijk ik de film ‘Priscilla, queen of the desert’ nog eens. Voordat ik dat doe, vraag ik me af waarom ik deze Australische film ook alweer zo leuk vond. Was het de blij-makende-muziek, het verhaal, de landschappen of een combinatie daarvan?

Kijkende naar de film, denk ik terug aan de tijd dat ik ‘Priscilla’ voor het eerst zag. In die tijd, zo’n 16, 17 jaar geleden, was ‘Snowy River – the McGregor Saga’ op de televisie. Marjolein, mijn zus, en ik keken voor Brett Climo (Dr. David in ‘the Flying Doctors’) naar die serie, maar al gauw waren we ook wel gek op zijn broertje in de serie, Guy Pearce.

Niet veel later kwam ‘Priscilla’ in de bioscoop en wij wilden Guy Pearce wel als travestiet zien en dus gingen we naar de bioscoop. Een bijzondere film en we genieten inderdaad van de blij-makende-muziek, het verhaal en de landschappen.

Maar daarmee is het verhaal nog niet af. Marjolein en ik besluiten op vakantie te gaan naar Australië en zo vertrekken we enkele maanden later naar Down Under.

Onze reis voert ons per toeval langs een aantal van de locaties waar ‘Priscilla’ is opgenomen. Zo belanden we ook in Coober Pedy en Broken Hill. In dat laatst genoemde stadje gaan we zelfs naar ‘Mario’s Palace’, waar ook gefilmd is (het hotel met de muurschilderingen).

We genieten erg van onze reis door Australië en kunnen bij thuiskomst echt terug kijken op een van onze meest bijzondere reizen. Dat gevoel komt weer terug als ik ‘Priscilla’ zie; ik beleef die tijd weer. Het was of er gewoon iets in de lucht hing; een soort magie.

Anno 2009 hangt er in het Palace Theatre in Londen ook iets in de lucht. Vriendin M. en ik zijn in dat oude theater in het Londense West End om een voorstelling bij te wonen van de musical die van de film ‘Priscilla, queen of the desert’ gemaakt is. Is het bij ons een soort van nieuwsgierigheid naar de musical of een soort spanning om Aussie Jason Donovan te zien, bij de cast is het de spanning om de voorstelling zo goed mogelijk neer te zetten. Want, op die maandagavond eind maart 2009, vindt voor de productie van de musical de belangrijkste voorstelling plaats; namelijk de voorstelling waarbij er naast het gewone publiek ook pers aanwezig is. Er hangt dus veel van af.

De musical volgt, waar mogelijk, grotendeels de film. De film vertelt, kort gezegd, het verhaal van twee travestieten en een transseksueel die met een bus (Priscilla) door de Outback reizen op weg naar een optreden in Alice Springs; op weg naar de vrouw van Tick (een van de travestieten) en hun zoontje.

Omdat ik de film kort daarvoor heb gezien, kan ik op bepaalde momenten voorspellen wat er gezegd gaat worden. Toch wijkt de musical hier en daar af van de film (ook vaak gedwongen door de beperkingen van een theater ten opzichte van de diverse locaties in de Outback in de film). Zo heeft Adam (Felicia) in de film iets met ABBA, in de musical is hij gek van Kylie Minogue. Een knipoog naar Jason Donovan, die in ‘Neighbours’ Scott, de geliefde van Kylie’s personage, speelde. Tick, Jasons personage in de musical, zegt nog dat hij Scott leuker vond dan Kylie, waarop ik, en ik trouwens niet alleen, in de lach schiet. En zo zitten er nog meer van die leuke lachmomenten in de musical.

Veel van de nummers in de film komen ook terug in de musical, maar er zijn ook nummers aan toegevoegd. En je raad het al; er is een medley met nummers van Kylie Minogue. De meeste nummers zijn vrolijk en opzwepend, maar Jason Donovan zingt op een gegeven moment samen met z’n zoontje in de musical heel intiem en klein het nummer ‘Always on my mind’.

We genieten erg van de musical en wij niet alleen; na afloop ontvangt de musical van bijna de hele zaal een staande ovatie, wat in Engeland helemaal niet zo gebruikelijk is (het wordt vaker niet dan wel gedaan, dit in tegenstelling tot Nederland). Bij een voorstelling met de pers erbij moet zo’n ovationeel applaus een opluchting zijn voor iedereen betrokken bij de musical, zo denken wij. En we denken dat ook bijna van de gezichten van de cast af te kunnen lezen. Desondanks zijn de persberichten de volgende dag in de krant lang niet allemaal zo positief. Maar ja, wat kan ons dat schelen; wij hebben in ieder geval genoten. En daar was het ons toch om te doen.

Nou ja,… we zijn eigenlijk naar Londen gekomen om bij het theater te staan bij de première en daarvoor hebben we, bijna op het laatste moment, onze terugreis nog moeten wijzigen. Je weet tenslotte maar nooit wie je over de rode loper ziet komen?

Die rode loper ontbreekt echter en echt heel veel bekende mensen zijn er ook niet. We zien onder andere wat mensen die destijds betrokken zijn geweest bij het realiseren van de film, musicalvedette Elaine Page en Aussies Simon Burke en Anne Charleston (speelde ooit Madge, de moeder van Kylie’s personage, in ‘Neighbours’). Desalniettemin vind ik het leuk om eens aan de ‘ontbrekende’ rode loper te staan en een en ander gade te slaan. En ook daar hangt iets van die ‘buzz’ in de lucht; een soort van spanning en ‘excitement’.

Broken Hill, anno 1995

Die ‘buzz’ van destijds heb ik een beetje gemist toen ik tien jaar geleden in Broken Hill was. Het stadje was niet erg veranderd in de tussenliggende 6½ jaar. Maar soms zijn plaatsen bijzonderder als je er voor het eerst komt of zou het komen omdat we destijds zo veel in en rond Broken Hill gezien hebben?

Ach, geen idee! Misschien was het gewoon een gevoel. Desalniettemin heb ik ook deze keer evengoed weer genoten van Broken Hill.

En op de cassettebandjes die ik mee nam naar Australië reisde de film ‘Priscilla’ met me mee; meerdere nummers van de soundtrack heb ik namelijk op die cassettebandjes gezet.

‘I will survive’ van Gloria Gaynor is er daar een van. Echt zo’n nummer wat me terug doet denken aan de film.

En de film!?! Daar zal ik het ongetwijfeld nog wel een paar keer over hebben. Niet alleen omdat locaties van die film ook tijdens mijn reis voorbij kwamen; ook ik heb King’s Canyon beklommen. Maar vooral ook omdat ik een van de acteurs in levende lijve tegen kwam en hoe!

Ja, er komen nog meer bijzondere ontmoetingen in mijn blog voorbij!

Blijf mijn blog volgen en je leest het vanzelf.