dinsdag 31 januari 2012

In ‘the middle of nowhere’ is de sterrenhemel echt prachtig!

We staan vroeg op om, voor ons gevoel, echt te gaan backpacken. Eerder zijn we steeds min of meer op weg geweest naar Coby; nu gaan we echt trekken.

Orange en ik stappen in een bus van Greyhound die ons naar het plaatsje Horsham brengt. Onderweg genieten we van het landschap en kijken we film.

Als we in Horsham uit de bus stappen, staat Maureen van ons derde WWOOF-adres al op ons te wachten. Zij en haar man Brian wonen 50 kilometer ten zuiden van Horsham vlakbij de Grampians. Bij hen gaan we werken tegen kost en inwoning.

Een spread uit een van mijn scrapbook albums.

Hun plekje in ‘the middle of nowhere’ heet ‘Cherrypool’. Het huis staat heel mooi tussen ‘state forest’, gemeente bos. Er is een riviertje vlakbij en de kangoeroes springen langs het huis.

Ook tijdens een wandeling die we die avond met Brian maken, zien we kangoeroes en emoes. Leuk om die dieren in het wild te zien!


Later op de avond neemt Brian ons nogmaals mee naar buiten. Dit keer om de sterrenhemel te bewonderen. Hij wijst ons het Zuiderkruis. Orange en ik hadden zelf wel eens staan kijken, maar we konden nooit het Zuiderkruis vinden.
Ook heeft Brian ons de melkweg aangewezen. Dat is als het ware een band van sterren met een beetje een melkachtige gloed.
De sterrenhemel is hier, in ‘the middle of nowhere’, heel erg mooi. Je kunt heel veel sterren zien en de melkweg is echt prachtig!

Brian en Maureen blijken hele aardige mensen te zijn; wat hebben we het weer getroffen op ons WWOOF-adresje!
Morgen meer over onze belevenissen bij Brian en Maureen…


maandag 30 januari 2012

Frontman van rockband ‘is burning the midnight oil’ als minister van milieu en onderwijs

Elke maandagmiddag tref je hier een blogbericht aan over een nummer dat ik tijdens mijn reis op twee cassettebandjes mee nam naar Australië. Op die bandjes natuurlijk ook veel Australische muziek.

En dit keer ook weer zo’n typisch Australisch nummer; ‘Beds are Burning’ van Midnight Oil.
Met, typisch voor Midnight Oil, een boodschap! In dit nummer neemt de band het op voor de Aboriginal rechten.


Tijdens de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen in Sydney (2000) treedt Midnight Oil ook op met dit nummer. Op hun kleding het woord ‘Sorry’. De band probeert een ‘Sorry’ van de Australische regering richting de Aboriginals af te dwingen. De toenmalige premier John Howard zit dan in het publiek en nog eens honderden miljoenen mensen wereldwijd kijken mee. Maar premier John Howard gaat niet overstag. Het duurt nog tot 2008 voordat de dan nieuwe premier Kevin Rudd namens de Australische regering ‘Sorry’ zegt.



Peter Garrett in functie als minister.
Gebruikte frontman Peter Garrett aanvankelijk de muziek om zijn mening als activist (o.a. milieu en Aboriginal rechten) onder de aandacht te brengen, later werd hij ook actief in de politiek. Van 2007 tot 2010 was hij minister van Milieu, Erfgoed en Kunst om in 2010 z’n portefeuille om te ruilen voor die van Onderwijs en Jeugd.

De band Midnight Oil stopte in 2002, maar voor speciale gelegenheden treedt de band, inclusief zanger Peter Garrett, incidenteel nog wel eens op.

Het nummer ‘Beds are Burning’ dat eind jaren tachtig een wereldweide hit was, wordt tegenwoordig nog wel een gecoverd bij acties tegen ‘global warming’, c.q. het broeikaseffect.

En zo leeft zo’n nummer voort.



Even ter info: ‘burning the midnight oil’ betekent zoiets als ‘tot ’s avonds laat blijven werken/studeren’.


Hoe smokkel je een wasmand ongezien naar binnen?

Een dag eerder hadden we al wat kadootjes voor Don en Coby gekocht. Maar die moeten nog ergens in. Aangezien Coby geen (goede) wasmand heeft, gaan Orange en ik naar de stad om daar een wasmand te zoeken. We vinden er een in de favoriete kleur van Coby.

Eenmaal bij het huis van Don en Coby moet die wasmand ongezien naar binnen, want het moet nog even een verrassing blijven. Maar ja, hoe smokkel je een grote wasmand naar binnen zonder dat die gezien wordt?

Don is er niet, dus dat scheelt al weer. Coby ziet ons wel binnenkomen en zegt nog wat tegen me, maar ze is te druk bezig om de mand te zien. En zo lukt het ons om de mand ongezien naar de logeerkamer te krijgen.

Daar vullen we de mand met lekkere dingen. Maar we stoppen er ook een ingelijste foto van Orange en mij in en een leuke film op dvd mag natuurlijk ook niet ontbreken.

’s Avonds geven we de gevulde mand, ons dank-jullie-wel-voor-alle-goede-zorgen, aan Don en Coby. Het valt goed in de smaak!

Missie geslaagd!



Dagdeal (468x60)

zondag 29 januari 2012

Regeldingen en foto’s kijken

Binnenkort verlaten we Adelaide, maar er zijn nog wat regeldingen te doen in de stad. En dus gaan Orange en ik gaan al vroeg op pad.

We beginnen met het ophalen van de foto’s waarvan we eerder die week de rolletjes hadden weggebracht. De foto’s zijn gelukkig erg goed gelukt.

We doen meer regeldingen, e-mailen nog wat in de bibliotheek en kopen kadootjes voor Don en Coby.


Eenmaal terug in het huis van Don en Coby hebben we nog meer regeldingen te doen. Eerst bekijken we de post die voor ons gekomen is. Elke keer weer leuk als er post uit Nederland is!

Daarna zoeken we de foto’s uit en dat is nog best wel een uitzoekerij. Die foto’s gaan in een pakketje dat we naar Nederland gaan sturen. Maar er is meer wat we naar huis willen sturen, want we zijn er ondertussen wel achter dat we te veel bagage meezeulen. Ook de volgeschreven dagboekjes stoppen we in het pakketje.

Ik bel nog even naar het thuisfront om te informeren hoe het nu met oma’s kamer in het bejaardentehuis zit. Er bleek een kamer voor haar beschikbaar te zijn en die zijn ze aan het opknappen. Oma zal binnenkort haar huis verlaten en haar intrek nemen in de kamer in het bejaardentehuis.

Ik stuur alvast een briefje met foto’s naar oma’s nieuwe adres in dat bejaardentehuis. Ook voor tante Matje heb ik een paar foto’s nabesteld en ook die stuur ik naar Nederland.

En zo verloopt een van onze laatste dagen in Adelaide.


Valentijnsvoordeel

zaterdag 28 januari 2012

Typisch Australisch; barbecue en sport

Tien jaar geleden viel 28 januari op een maandag. Een vrije dag, want Australia Day viel op zaterdag en als een feestdag in het weekend valt, hebben ze doordeweeks een vrije dag. Typische Australisch is dat, zo leren we van Coby.

Ook typisch Australisch is barbecueën. Ze doen het graag en vaak. Regelmatig zie je bij een parkeerplaats of een picknickplek barbecues staan die je mag gebruiken; een soort openbare barbecue.

Natuurlijk hebben veel Australiërs thuis ook een barbecue. En zo’n vrije dag is een mooie gelegenheid om te barbecueën. We zijn dan ook uitgenodigd bij de middelste dochter van Coby. Er komen nog meer familieleden langs. Het is erg gezellig en we laten ons het lekkers van de barbecue en de salades goed smaken.

Natuurlijk moet er ook nog wat aan sport gedaan worden, want ja, dat is ook typisch Australisch. De Australiërs zijn gek op sport, zowel actief als passief. Orange en ik kijken passief toe bij het cricket. Maar als de basketbal verschijnt, doen we actief mee en weten we zelfs een paar punten te scoren.

Leuk zo’n dag met typisch Australische dingen; ook zo leer je Australië en de Australiërs kennen!


Weekdeals (468x60)

vrijdag 27 januari 2012

Zomaar een dag, zomaar een markt, zomaar een plekje in mijn scrapbook

Eerder schreef ik al eens dat je vanaf eind januari scrapbookbladzijdes voorbij kunt zien komen op mijn blog. Gisteren kon je er al een aantal aantreffen, vandaag weer een.


En de journaling, de tekst op de scrapbookpagina, beschrijft prima wat wij tien jaar geleden deden toen we in Adelaide waren.

Die journaling luidt als volgt:


“Iets buiten het centrum is een markt. Daar zijn we naar toegegaan.
Het was niet echt een grote markt, maar het was wel leuk om te zien. Er was veel rommel, tweedehands kleding, Indische dingetjes en wat zelfgemaakte dingen (niet zo mooi als wij dat kennen). We hadden het snel gezien en zijn nog wat verder gaan winkelen.
Dichter bij het centrum kwamen we nog een markt tegen. Maar die markt stelde echt niets voor.
Verder hebben we een soort van Blokker annex hobbyzaak, de Rundle Mall en wat souvenirwinkeltjes bezocht.”
Houd mijn blog in de gaten voor nog meer scrapbookvoorbeelden.


Dagdeal (468x60)

donderdag 26 januari 2012

Brandweermannen, Flying Doctors en ‘Daylight Fireworks’ op Australia Day

Op 26 januari vieren de Australiërs ‘Australia Day’.

Op deze nationale feestdag wordt gevierd dat op 26 januari 1788 de eerste gevangenen na een lange reis per schip vanuit Engeland aankwamen in Australië.
Destijds zaten de gevangenissen in Engeland vol en omdat James Cook in 1770 Australië voor de Britse Kroon geclaimd had en de Britten meenden het in hun ogen lege land te moeten koloniseren, werden er gevangenen naar Australië verscheept om daar een land te gaan opbouwen.

De Australiërs vieren dus eigenlijk het begin van de kolonisatie van Australië. Maar wie de geschiedenis van Australië een beetje kent, weet dat dat ook enigszins controversieel is. De Aboriginals woonden toen namelijk al tienduizenden jaren in Australië. Met de komst van de Europeanen naar Australië zijn zij van hun land verdreven, is hen hun cultuur en levenswijze afgenomen, zijn Aboriginal kinderen bij hun ouders weggehaald (de zogenaamde ‘Stolen Generations’) en zijn ze zelfs om het leven gebracht (door Europese ziektes of moedwillig).
Kortom met de komst van de Europeanen zijn de Aboriginals verdrongen in hun eigen land. Onder Aboriginals staat ‘Australia Day’ dan ook bekend als ‘Invasion Day’.  

Hoewel men meer en meer, zowel in Australië als daarbuiten, die hypocrisie van ‘Australia Day’ lijkt in te zien, genieten de Australiërs maar wat graag van hun vrije dag. Dat doen ze onder meer door samen te feesten.

Maar er wordt ook van alles georganiseerd. Als wij in 2002 in Australië zijn, is er bijvoorbeeld een soort van optocht; de ‘Australia Day Grand Parade’.
Samen met Boukje zoeken Orange en ik een plaatsje aan de King William Street om die parade te zien. Er rijden veel auto’s mee, maar er zijn ook groepen mensen; van dansgroepen tot militairen. Ook zien we erg veel brandweerwagens, dat hoort immers bij het Australische leven met al die bosbranden. Er zijn zelfs brandweermannen bij die bij de bosbranden rond Sydney geholpen hebben. Erg leuk; de RFDS, de echte Flying Doctors Service, is ook vertegenwoordigd in deze optocht. Bijzonder om ze in zo’n functie te zien.

Scrapbookpagina's zoals ik ze tegenwoordig maak.


Een deel van een scrapbookspread.
Scroll voor de hele spread naar beneden.

Nadat we de parade gezien hebben, gaan we naar Victoria Square. Op dat plein houdt de ‘premier’, burgemeester, van Adelaide een toespraak. Die toespraak is niet zo interessant, maar het vuurwerk dat we daarna zien is wel bijzonder. Na een paar knallen worden er een soort van vuurpijlen afgeschoten. Omdat het overdag, en dus licht, is, zijn dat geen gewone vuurpijlen. Het zijn eigenlijk een soort gekleurde rookbommen. Je ziet gekleurde rook in de lucht. Heel apart dat ‘Daylight Fireworks’!


Op Victoria Square staan ook een paar stands; voornamelijk om het een en ander te promoten. De RFDS is daarbij ook weer van de partij. Wat Orange en ik natuurlijk erg leuk vinden! We nemen er dan ook een kijkje.
En zo vermaken we ons wel op Australia Day!



woensdag 25 januari 2012

In Nederland kleuren de etalages oranje; in Australië doen wij andere boodschappen.

Wij hebben het destijds gemist; maar in Nederland kleuren de etalages oranje. Allemaal vanwege het naderende huwelijk van Prins Willem-Alexander en zijn Máxima.











Met dank aan de kennis van mij, die krantknipsels
voor me verzamelde, toen ik op reis was.

Ondertussen doen wij in Australië hele andere boodschappen. We zijn in het centrum van Adelaide om, naast nog wat andere boodschappen, de buspas, waar ik gisteren over schreef, aan te schaffen. Het is een rib uit ons lijf!

Ook lopen we Boukje, de Nederlandse backpacker waarmee Cheryl in Kingscote was, tegen het lijf. We staan een tijdje met elkaar te kletsen en spreken met haar af om de volgende dag de ‘Australia Day Grand Parade’ te zien. Het is dan namelijk ‘Australia Day’, een nationale feestdag in Australië, en daarom zal er een grote optocht te zien zijn.

Meer daarover in het blogbericht van morgen. Dan zul je ook scrapbookpagina’s aantreffen.
Stay tuned…  

dinsdag 24 januari 2012

Plannen maken; kilometers, kilometers en kilometers!

Kangaroo Island zit er op, Adelaide hebben we ook wel gezien; het wordt tijd om verder te reizen. Waar zullen we naar toe gaan?

Ja, ook tijdens een reis moet je af en toe de tijd nemen om plannen te maken. Dat doen Orange en ik dan ook. Met name het vervoer en de planning voor de eerst komende periode komen aan de orde.

Het boekje van Greyhound;
helemaal stuk gelezen!
We zijn van plan om een kilometerpas van busmaatschappij Greyhound aan te schaffen. Het reizen met de bus lijkt ons wel leuk en het is bovendien een goedkope manier van reizen. Als je zo lang reist, moet je tenslotte toch een beetje op je budget letten.

Greyhound heeft kilometerpassen met verschillende afstanden. En dus buigen we ons over de kaart van Australië, kijken welke route we mogelijk per bus af willen leggen en tellen de kilometers bij elkaar op. We komen op een afstand van zo’n 10.000 kilometer. Wat een afstand zeg!!! Ja, Australië is tenslotte een groot land.

Ook kijken we naar de korte termijn. Het plan is om richting Melbourne te reizen. En dus kijken we hoe we het stuk van Adelaide naar Melbourne gaan doen. We willen een stop maken in Ballarat om daar Sovereign Hill, een soort openluchtmuseum, te gaan bekijken.

We dachten in Ballarat eventueel te gaan wwoof-en (werken tegen kost en inwoning), maar in Ballarat zelf kunnen we geen wwoof-adres vinden. Dus kijken Orange en ik of we elders op de route een adresje kunnen vinden. We bladeren het boekje van de wwoof-organisatie door op zoek naar adressen in de buurt van the Grampians, een natuurgebied. We komen een paar leuke adresjes tegen en gaan bellen.

Bij een van de adressen kunnen we waarschijnlijk terecht. Ze hebben niet zo ontzettend veel werk, of wij dat erg vinden!?! Nou, nee natuurlijk!!!
Het werken tegen kost en inwoning bij dat adresje staat nog niet helemaal voor honderd procent vast, we moeten er de aankomende week nog even over terugbellen, maar de voorlopige planning hebben we alvast gemaakt. Het begin van die 10.000 kilometer op de kilometerpas!


maandag 23 januari 2012

Luisterliedje waarvan je de tekst niet verstaat

Op de cassettebandjes die ik mee neem naar Australië zet ik ‘Abhainn An T-Sluaigh’ (the crowded river) van Runrig.

Toen ik het nummer destijds op het bandje zette, wist ik niet wat de Schots-Gaelische woorden betekenden, maar het klonk zo verdomd lekker. Dat vond ik toen al, maar nu nog steeds.

Over het algemeen heb ik een voorkeur voor luisterliedjes, maar de betekenis van de teksten laat ik niet altijd tot me doordringen. Dus ja, dan maakt het ook niet zo heel veel uit of je de tekst niet kan verstaan.

Aangezien in Schotland het Schots-Gaelisch (Gaelic) al een minderheidstaal is, verwacht ik niet dat jullie het begrijpen. Daarom heb ik voor jullie een filmpje gezocht met de vertaling van de tekst.


De band Runrig, een Schotse folkrock band die in 1973 werd opgericht, toert, hoewel niet meer helemaal in originele bezetting, overigens nog steeds.


Als ik de tandarts gedag zeg, is de foto nog niet droog!

In verband met de tandpijn en de ontsteking die ik eerder die week had, breng ik een bezoekje aan de tandarts; de tandarts van Coby.
Het is een vriendelijke man die de tijd neemt om alles rustig uit te leggen.


Nadat hij eerst even gekeken heeft, maakt hij een foto.
Hij denkt dat er een zenuw aan het afsterven is of zo, maar hij is niet helemaal zeker. Er is in ieder geval wel iets gaande met de zenuw.

Omdat hij verder nog niets kon zien, heeft hij er ook niets aan gedaan. Ik moet nog een antibiotica kuurtje (de andere kuur zit er inmiddels op) en dan maar kijken hoe het gaat.

De tandarts geeft me nog een telefoonnummer van een tandarts in Melbourne mee; voor het geval dat. Hij wil me ook de foto meegeven, maar die is nog niet droog.
Als mijn tandarts in Nederland een foto maakt, dan staat die binnen een mum van tijd op zijn computer. Anno 2002 is deze tandarts in Adelaide nog niet zo modern; de foto moet drogen!

Tegen de tijd dat ik de tandarts vriendelijk gedag zeg, is de foto nog niet droog. En dus zal die foto later naar Coby gestuurd worden. Dan heb ik in ieder geval een foto om op terug te vallen als ik elders naar een tandarts moet.
Al hoop ik natuurlijk dat het bij dit ene tandartsbezoek blijft!



Dagdeal (468x60)

zondag 22 januari 2012

Dolfijnen spelen met de boot

Al vroeg moeten Orange en ik ons melden bij de boot die ons van Kangaroo Island naar het vaste land van Australië zal brengen.
We zoeken een plekje op een bankje op het dek. Als alles en iedereen aan boord is, worden de trossen los gegooid en zet de boot koers richting Cape Jervis. De huisjes van Penneshaw, inclusief dat van Cheryl, zien we steeds kleiner worden.  

We zitten wat te kletsen als iemand ons er plotseling op attent maakt dat er een groepje dolfijnen rond de boot zwemt. Orange en ik twijfelen geen moment en gaan ook kijken. Alsof ze spelen met de boot, duikelen de dolfijnen door het water. Wat bijzonder om ze van zo dichtbij in hun natuurlijke omgeving te kunnen zien!


Vanaf Cape Jervis brengt een bus ons naar Adelaide. We winkelen nog wat in het centrum voordat we naar Don en Coby gaan. Daar worden we weer hartelijk ontvangen. Wat is het toch fijn om bij hun terecht te kunnen!


zaterdag 21 januari 2012

En dan zit het verblijf op Kangaroo Island er toch eerder op dan gepland!

De dokter in Kingscote adviseerde me een tandarts op te zoeken. Om nou zomaar lukraak een tandarts uit het telefoonboek te bellen voor een afspraak, zag ik niet zo zitten. Gelukkig, is de familie in Adelaide relatief dichtbij en dus heb ik Coby om het telefoonnummer van haar tandarts te gevraagd.

Na het ontbijt, bel ik Coby’s tandarts op. Ik kan de 22e, over twee dagen, al terecht. Dat is snel en dus zullen we Kangaroo Island eerder dan gepland moeten verlaten. We gaan dan ook meteen de boot en de bus naar Adelaide voor de 21e boeken.

Verder maken we voor de laatste keer schoon in het huis van Cheryl. Wat ik mijn geval voornamelijk neerkomt op stoffen.

Na de lunch hebben we tijd voor onszelf en die vullen we met het kopen, schrijven en posten van een stapeltje kaarten. Ook werken we ons dagboekjes bij en schrijven we een leuk berichtje in het gastenboek van Cheryl.

Dagboekje bijwerken.

’s Avonds kijken we televisie. De uitreiking van de Golden Globes wordt in Australië helemaal uitgezonden en daar kijken we naar.

De Australiërs doen het dat jaar goed. Nicole Kidman krijgt een Golden Globe voor haar rol in ‘Moulin Rouge’. Ook zijn er een Golden Globes voor Rachel Griffiths (‘Six Feet Under’) en Judy Davis (‘Life with Judy Garland: Me and My Shadows’).

En de uit Adelaide afkomstige regisseur/schrijver Scott Hicks komt nog voorbij in verband met zijn film ‘Hearts in Atlantis’ met Anthony Hopkins.

Maar de film die in 2002 de meeste prijzen in de wacht sleept is ‘A beautiful mind’ met Russell Crowe, waaronder de Golden Globe voor beste film en voor beste mannelijke hoofdrol (Russell Crowe).

Leuk om die uitreikingen eens helemaal te zien, maar het duurde wel erg lang.

En dan is het tijd om naar bed te gaan; het laatste nachtje op Kangaroo Island…


vrijdag 20 januari 2012

Taste of the island

Orange en ik gaan nog meer van Kangaroo Island ervaren, want de ‘taste of the island’ tour staat op het programma.

Die tour begint bij de ‘Honey Farm’. Daar krijgen we uitleg van een man die eigenlijk veel te nerveus is. Hij gaat kennelijk liever met bijen om dan met toeristen. Desalniettemin doet hij toch zijn best.
In het bijbehorende winkeltje is van alles van en met honing te koop. De honing die we er proeven smaakt erg lekker!


Daarna gaan we de bus weer in om naar de volgende ‘attractie’ te gaan; een eucalyptusdistilleerderij. Daar worden we ook weer ontvangen door een man die daar werkt. Deze man kan het echter veel beter vertellen.
Het is best wel interessant om te zien hoe ze olie uit eucalyptusbladeren distilleren. De opstelling en het hele proces doet me erg aan de scheikunde lessen op de middelbare school denken.
Na de ‘scheikundeles’ kunnen we ook hier nog wat rondkijken in de winkel.


Vervolgens staat het Parndana Wildlife Park op het programma. Aan de hand van een meisje dat daar werkt, worden we door het park geleid. Ze laat ons onder andere vogels (‘parrots’, kookaburra’s en meer), koala’s, kangoeroes, wilde zwijnen, een adelaar en wallabies zien. Ook leg ik twee echidna's en een wombat, die ze daar hebben, op de gevoelige plaat vast.

Twee echidna's.

Een wombat.

Na het wildlife park is het tijd voor ‘afternoon tea’; thee met scones. Dat smaakt naar meer! Bij het nabijgelegen strandje kunnen we meteen even de benen strekken.

Daarna stappen we weer in de bus naar de volgende stop; een sheep dairy. Daar krijgen we te zien hoe schapen gemolken worden. Het lijkt op hoe dat bij koeien gaat, toch is het leuk om te zien.
Ook mogen we er het een en ander proeven; een paar soorten kaas en yoghurt. Dat smaakt ook weer erg goed.


Sheep dairy.

Na afloop van de tour worden Orange en ik afgezet in Penneshaw waar we weer naar Cheryl gaan om bij haar nog een paar dagen tegen kost en inwoning wat huishoudelijk werk te verrichten. Daarover een andere keer meer…






Dagdeal (468x60)

donderdag 19 januari 2012

Andere reizigers ontmoeten?

Eerder hebben we Kingscote al een beetje verkend, maar het pelikanen voeren hebben we nog niet gezien. Vanaf een afstandje slaan we dat voeren gade. Een leuk gezicht!
Pelikanen vliegen heel mooi door de lucht. Zou dat komen door de grote spanwijdte die ze hebben?


We verkennen Kingscote nog wat verder. Daarvoor zijn we tenslotte naar die plaats gekomen.

Ook vonden we, toen we naar Kingscote gingen, dat we weer eens naar een jeugdherberg moesten gaan om weer eens tussen andere reizigers te zitten. Er zijn echter niet veel andere reizigers in het hostel, dus wat dat betreft valt het een beetje tegen.

Onze kamer in de jeugdherberg.

Toch ontmoeten we in Kingscote nog wat medereizigers en mede-wwoofers (mensen die tegen kost en inwoning werken). Als we Kingscote inlopen om nog wat foto’s te maken, zien we Cheryl namelijk op een terrasje zitten. En ze is niet alleen; ze heeft twee wwoof-ers die bij Alex werken mee. Orange en ik maken een praatje met ze. Eén van hen blijkt ook uit Nederland te komen. We wisselen wat reiservaringen en e-mailadressen uit. En zo ontmoeten we toch nog wat andere reizigers!


Bulkweken (468x60)

woensdag 18 januari 2012

En nu is m’n kin ook nog dik...!

Het grieperige gevoel van de dag ervoor is gelukkig over, maar m’n tandpijn nog niet. Een klier onder m’n tong is opgezwollen en m’n kin is ook dik.

We besluiten dan ook een tandarts op te zoeken. Omdat er echter niet zo heel veel mensen op Kangaroo Island wonen, komt de tandarts maar eens in de zoveel tijd naar Kangaroo Island. Helaas blijkt hij op dat moment niet aanwezig te zijn.

Even zie ik taferelen voor me dat ik opgepikt moet worden door de echte ‘Flying Doctors’ die me dan naar een tandarts zullen vliegen. Ervaar ik nu dan aan den lijve wat het betekent om in zo’n afgelegen gebied in zo’n uitgestekt land te zijn?!?

Nadat de receptioniste van de tandarts mijn verhaal heeft aangehoord en me heeft verteld dat het waarschijnlijk een ontsteking is en dat ik een wortelkanaalbehandeling zal moeten ondergaan, voel ik me te naar om nog te kunnen bedenken dat misschien wel zo’n knappe dokter als dokter Tom mij dan mee zou nemen in zijn vliegtuig.
 

De ‘Flying Doctors’ zijn echter niet nodig; Kingscote heeft gewoon een huisarts. En die breng ik een bezoekje. Hij schrijft me antibiotica voor. Dat gaat de ontsteking tegen, maar ik moet sowieso naar een tandarts om er iets aan te laten doen. Echt balen dat ik zoiets heb. Moet ik in het buitenland naar een tandarts, terwijl ik in Nederland altijd al blij ben als mijn eigen tandarts er is en niet een of andere vervanger. Maar ja, wat moet, dat moet!

De mensen die me geholpen hebben, zijn wel erg vriendelijk en behulpzaam. Nadat ze bij de dokterspraktijk hadden ontdekt dat ze me te veel hadden berekend, hebben ze de apotheek gebeld, omdat ze hoopten dat wij daar nog zouden zijn. Orange en ik liepen toen echter al weer buiten. De apothekersassistente is ons vervolgens achterna gelopen. Wat een inzet van al die mensen!

En dan is de medische zorg in ene toch niet zo ver weg!   




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...