donderdag 31 mei 2012

Ook tien jaar geleden haalde de Efteling de krant

Af en toe tref je een krantenknipsel op mijn blog aan. Een kennis van mij verzamelde, gedurende het jaar dat ik door Australië en Nieuw-Zeeland trok, krantenknipsels. Die krantenknipsels plakte ze voor me in een map om die vervolgens bij thuiskomst aan mij te geven. Een leuke verrassing!


En over verrassingen gesproken; voor mij was het dus geen verrassing dat de Efteling 60 jaar bestaat. In de map staan namelijk krantenknipsels over 50 jaar Efteling!

Afscheid van Marjolein en Els

En nog zijn we niet helemaal klaar met het uitzoeken van de foto’s. Deze ochtend zijn de foto’s van Sydney aan de beurt.

Daarna wil Marjolein haar foto’s nog ordenen. Els en ik gaan ondertussen naar de Chinese Garden om die te bewonderen. Een stukje ‘China’ in hartje Sydney! Het is er niet echt groot, maar wel erg mooi!




Als we weer terugkomen in het hostel, is Marjolein ook bijna klaar om nog iets met ons te ondernemen. We gaan nog even naar het Queen Victoria Building voor wat laatste souvenirs.

Terug in het hostel pakken Marjolein en Els de laatste dingen in. Ook bellen Marjolein en ik nog even naar huis. Ik krijg het tijdens dat telefoongesprek erg te kwaad. Het idee dat ik alleen in Sydney ben en Marjolein lekker naar huis gaat. En het duurt nog maanden voor we elkaar weer zien. Als mam dan ook nog over oma begint, schiet ik helemaal vol.
Later gaat het gelukkig wel weer.

Aan het begin van de avond gaan we met een shuttlebusje richting vliegveld. Daar eten we eerst nog maar even wat en kijken we vervolgens rond bij de winkeltjes op het vliegveld.


En dan is het echt tijd geworden om afscheid te nemen. Dat valt gelukkig mee. Aan de telefoon, eerder die dag, had ik er meer moeite mee.

Terwijl Marjolein en Els het vliegtuig richting huis nemen, stap ik op de trein terug naar de jeugdherberg in het centrum van Sydney…



de Bol.com oranjewinkel - tot 60% korting


woensdag 30 mei 2012

Laatste resten Twin Towers weggehaald

Een van de artikelen die een kennis van mij verzamelde in een map:



Dit artikel stond 10 jaar geleden in de krant.

Duizend foto’s uitzoeken duurt wel even!

Tja, ik schreef het al; met het uitzoeken van 1.000 foto’s ben je niet zomaar klaar! We zijn er dan ook de hele dag mee bezig. We hebben allemaal onze foto’s twee keer afgedrukt en die moeten we onderling verdelen. Gelukkig verloopt het allemaal goed, maar het is wel tijdrovend.

Uiteindelijk gaan we nog wel even naar buiten om iets te gaan eten. Eerder had ik een fast food zaak met taco’s gezien. Deze Taco Bell heeft menu’s met taco’s, burrito’s, nachos, etc. We gaan er eten en het blijkt een goede keus; het is erg lekker!

dinsdag 29 mei 2012

‘Angel’ als schurk

Marjolein en ik gaan naar een matineevoorstelling van ‘Oliver’. Het blijkt een prachtige musical te zijn. Het decor is mooi en het verandert constant, vaak zonder dat je het erg merkt.

Steve Bastoni (wij kenden hem destijds als Angel van de Australische politieserie ‘Police Rescue’, liefhebbers van ‘Neighbours’ kennen hem ondertussen beter van zijn rol als Steve Parker in die soap) speelt in ‘Oliver’ de rol van schurk Bill Sikes.

Ook John Waters, die Orange en ik eerder al in ‘the Graduate’ gezien hebben, speelt erg goed in deze musical. En dan zijn er nog een heleboel kindertjes die ook ontzettend goed hun best doen.
Ja, Marjolein en ik vermaken ons prima bij deze musical.




Na de musical gaan Marjolein en ik onze foto’s ophalen bij de fotozaak. Vlakbij het Opera House bekijken we, onder het genot van een aantal koppen thee, alvast wat foto’s.

Vanaf Circular Quay nemen we de metro terug richting de jeugdherberg. Ook Els, die die dag haar eigen weg is gegaan, komt al snel.

Na het eten beginnen we met het uitzoeken van de foto’s. Eerst maar eens alle foto’s bekijken. Het zijn er een stuk of 1.000, dus we zijn er niet zomaar mee klaar…

maandag 28 mei 2012

Two beds and a coffee machine

Op de cassettebandjes die ik mee nam naar Australië staat veel Australische muziek en ook Savage Garden is goed vertegenwoordigd. Die Australische band kwam al eerder op mijn blog voorbij. Ook vandaag weer een nummer van dit duo.

Dit keer is het de beurt aan ‘Two beds and a coffee machine’. Eigenlijk een heel trieste tekst, maar zo’n mooi nummer.


Een kijkje in het Sydney Opera House

We nemen de monorail, winkelen wat en brengen onze fotorolletjes naar een fotozaak die Madelief ons aangeraden heeft. Haar kwamen we die ochtend tijdens ons ontbijtje in de jeugdherberg tegen.

We zijn min of meer op weg naar het Opera House om daar te informeren naar de backstage tour. Die tour blijkt pas zondag weer plaats te vinden en dan zijn Marjolein en Els niet meer in Sydney.

We besluiten dan maar de gewone tour te doen. Geen slechte keus, want het blijkt een leuke tour te zijn. Dat komt ook door het enthousiasme van onze gids.


Hij vertelt ons veel over de bouw van het Opera House, de gebouwen, en zoveel meer. Daarnaast laat hij ons van alles zien in het Opera House. Zo zien we bijvoorbeeld een zaal waar een paar dagen eerder de Dalai Lama nog geweest is.

Ook vertelt hij dat er tijdens de eerste voorstelling in het Opera House nog twee possums in het gebouw zaten. Tijdens de voorstelling liepen die buideldieren over het toneel. Dat moet een leuk gezicht geweest zijn.

Na de tour gaan we op een terrasje bij het Opera House thee drinken. Die thee zat bij de tour inbegrepen. We nemen er een smakelijke, maar ook machtige, mud cake bij.
Els en Marjolein krijgen de mud cake niet helemaal op en voeren het restje aan een paar meeuwen en een duif. Een leuk gezicht zoals die vogels het opeten.

Daarna gaan we naar het Travellers Contact Point om mijn achtergelaten bagage en mijn post op te halen. Er blijkt in de tijd dat we in Nieuw-Zeeland zaten nog best wel wat post voor mij gekomen te zijn. Ook heeft mamma me nog een pakketje gestuurd. Leuk!

Verder kopen Marjolein en ik nog theaterkaartjes voor de volgende dag. Benieuwd waar wij heen gaan? Je leest het morgen op mijn blog.



Meer informatie over het Sydney Opera House vind je hier:

zondag 27 mei 2012

Terug naar Sydney

Na ons ontbijt, bestaande uit het restant muffins, is het even wachten op het shuttle busje dat ons naar de luchthaven van Christchurch brengt.

Op die luchthaven kunnen we al vrij snel inchecken; er is nauwelijks een rij. Daarna kijken we nog wat rond bij de winkeltjes.

Ondertussen komen we de vier Nederlandse jongens ook weer tegen. Wilfred gaat met dezelfde vlucht van Christchurch naar Sydney.

Na nog wat rondgekeken te hebben bij wat andere winkeltjes, zoeken we de jongens op. We kletsen een tijdje met ze en gaan dan samen met Wilfred door de douane.
Het boarden gaat snel en ook de vlucht verloopt soepel.

Verder doen we die avond niet zo veel.

Morgen meer over onze belevenissen in Sydney. Stay tuned!



zaterdag 26 mei 2012

Songfestival 2002

Vanavond het Songfestival. Helaas is Joan Franka niet door de halve finales gekomen.

In 2002 was er natuurlijk ook een songfestival. Ook toen speelde Nederland geen rol van betekenis. Omdat Michelle in 2001 niet verder kwam dan de achttiende plaats, mocht Nederland in 2002 niet meedoen (toen waren de regels anders dan nu).

Het songfestival werd dat jaar gewonnen door de Letse Maria N met het nummer ‘I wanna’.



We krijgen maarliefst 10 muffins mee!

We beginnen de dag met een wasje, want daar is het de hoogste tijd voor. Nadat we de was voor de tweede keer in de droger hebben gedaan, het was de eerste keer nog niet droog, gaan we op pad.

Els gaat nog even bij het Arts Centre kijken, want ze heeft daar nog niet alles gezien. Marjolein en ik hebben wel alles gezien en besluiten nog wat te gaan shoppen. Gelukkig zijn er op zondag (26 mei viel tien jaar geleden op zondag) nog heel wat souvenirwinkeltjes open.

Later komen Marjolein en ik ook weer terug bij het Arts Centre en halen we allemaal iets lekkers bij een van de eetkraampjes.

Ondertussen is de droger met onze was erin ook klaar en is de was ook goed droog.
Daarna gaan we met z’n drieën naar de Botanische tuinen. Die vallen een beetje tegen.


Vlakbij de Botanische tuinen is het gratis Canterbury Museum. Els wil daar langer en uitgebreider rondkijken dan Marjolein en ik, dus splitsen we weer op. Nadat Marjolein en ik even vluchtig in dat museum rondgekeken hebben, gaan Marjolein en ik weer op souvenirjacht.

’s Avonds na het internetten lopen we langs de bakkerij waar we al eens een raspberry slice gekocht hebben. Ik vraag Els en Marjolein of ze nog iets willen. Voordat ze echt hebben kunnen antwoorden of ze dat willen, stapt het meisje van de bakkerij op ons af of we overgebleven muffins willen.
Ja hoor, die willen we wel! En dus krijgen we maar liefst tien muffins mee.
Mmm, mmm, dat smaakt goed bij een kop thee.


Weekdeals (468x60)

vrijdag 25 mei 2012

Bart de Graaff; ook hij overleed toen wij in Nieuw-Zeeland waren

In de tijd dat wij in Nieuw-Zeeland zijn, overlijdt niet alleen Pim Fortuyn, maar ook de blije Bart de Graaff.

De kennis van mij die krantenknipsels voor me verzamelde in een map, knipte ook een krantenknipsel over dit trieste nieuws voor me uit:


In plaats van internet een ‘raspberryslice’

De meeste tijd brengen we door in en rond het ‘arts centre’. Er is een kunstmarktje en in het arts centre zelf kun je mensen aan het werk zien. Ook zijn er allerlei leuke winkeltjes.

We vermaken ons daar wel. Er hangt ook wel een leuk sfeertje. Toen we aan kwamen lopen, speelde er een man viool en de zon scheen lekker. De rest van de dag is het overigens niet zulk mooi weer.

Later op de middag gaan we via de Christ Church Cathedral en een gedeelte van de winkelstraat naar een supermarkt om onze boodschappen te doen.


Terug in de jeugdherberg vermaken we ons weer prima met een aantal spelletjes Tantrix.

Het plan is om ’s avonds te gaan e-mailen in het arts centre. Maar de eigenaar van het internetcafé heeft meer zin in een rugby wedstrijd, dus is het internetcafé gesloten.

Bij de bakkerij annex café in het arts centre kopen we dan maar een ‘raspberryslice’. Terug in de jeugdherberg eten we die bij een kop thee op. Dat smaakt goed!

donderdag 24 mei 2012

Een zeker-de-moeite-waard uitstapje naar Akaroa

Vanuit Timaru rijden we richting Christchurch. Onderweg zien we prachtige besneeuwde bergtoppen.


Omdat we al vroeg Christchurch naderen, besluiten we naar het Banks Peninsula te gaan. Dat is een schiereiland vlakbij Christchurch. Ook dat ziet er prachtig uit!

We stoppen in het plaatsje Akaroa om dat wat beter te bekijken. We zien een parkje, de haven, een vuurtoren en wat winkeltjes. Een leuk plaatsje!


Op de terugweg is het landschap nog mooier. De ondergaande zon zorgt voor een gouden gloed over het landschap en daarboven zien we prachtige luchten.

Door dit zeker-de-moeite-waard uitstapje komen we laat in Christchurch aan. Gelukkig hebben we de ingrediënten voor avondeten al in huis.



Bulkweken 2+1 gratis

woensdag 23 mei 2012

Naar nr. 46

We verlaten Dunedin en rijden, hoewel we eigenlijk naar het noorden moeten, eerst in zuidelijke richting. We willen namelijk eerst nr. 46 van de Southern Scenic Route nog bezoeken, eerder waren we daar niet aan toegekomen.

‘Nr. 46’, zo zijn we het kortweg gaan noemen, is een stukje kust met strand en heet eigenlijk ‘Tunnel Beach’. Je kunt er een wandeling van circa een uur maken en dat doen we dan ook.


De kustlijn met tunnel is prachtig, het weer is echter wat minder; het gaat regenen en de rest van de dag blijft het ook slecht.

Onderweg zien we ook nog de ‘Moeraki Boulders’. Dat zijn een soort ronde bollen op het strand. Helaas is het hoog water en kunnen we ze niet van heel erg dichtbij bekijken. Toch vind ik de ‘Moeraki Boulders’ erg de moeite waard.


In Oamaru ondernemen we nog een poging om ‘Yellow Eyed Penguins’ te zien. Door het slechte, gure weer druipen we echter al weer snel af. Geen pinguïns gezien, helaas!

Vervolgens rijden we naar de YHA in Timaru. Daar delen we met z’n drieën een vierpersoonskamer in een gedeelte van het hostel dat op een huis lijkt.

Morgen gaat de reis weer verder.
Stay tuned!


de Bol.com oranjewinkel - tot 60% korting

dinsdag 22 mei 2012

Wat een leuke beestjes zijn het toch!


Het plan is om naar een museum in Dunedin te gaan. Op weg daar naar toe komen we echter langs zulke leuke winkeltjes, dat we het museum maar laten voor wat het is.

We willen tenslotte ook nog naar het Otago Peninsula om daar pinguïns te spotten. Daar moeten we een tijdje wachten voordat er een groep pinguïns uit zee komt.
Na deze pinguïns, hetzelfde soort als ik op Philip Island bij Melbourne gezien heb, gezien te hebben, gaan we weer naar de auto. Op weg daar naar toe komen we diezelfde groep pinguïns weer tegen; grappig!
Als we met de auto wegrijden, moet ik uitkijken dat ik er niet een paar plat rijd. In het licht van de koplampen kunnen we ze ondertussen wel goed bekijken. Wat een leuke beestjes zijn het toch!

Voordat we teruggaan naar de jeugdherberg, rijden we nog naar een universiteitsgebouw in Dunedin. Els wil daar een verlicht gebouw op de foto zetten.

Terug in de jeugdherberg koken we ons potje, eten we onze buikjes rond en werken we onze dagboeken bij.

Morgen verlaten we Dunedin om weer verder te reizen. Stay tuned om meer over onze belevenissen te lezen!

maandag 21 mei 2012

Een stukje Eurovisie Songfestival reist met me mee naar Australië

Deze week zal het Eurovisie Songfestival weer te zien zijn. Ook ik laat dat op dit blog niet zomaar voorbij gaan, want destijds zette ik ook een winnend liedje van dat festival op de cassettebandjes die ik mee nam naar Australië.
Het betreft het nummer ‘Rock ‘n’ Roll Kids’ van Paul Harrington & Charlie McGettigan.


In 1992 en 1993 wint Ierland het Eurovisie Songfestival. Het gerucht gaat dat Paul Harrington & Charlie McGettigan met hun ‘Rock ‘n’ Roll Kids’ in 1994 ingezet werden, omdat de verwachtingen over dat nummer niet zo hoog waren en Ierland dus niet weer het kostbare songfestival zou moeten organiseren.
Het nummer viel echter wèl in de smaak en Ierland won voor de derde keer op rij het Eurovisie Songfestival.

Ook bij mij valt het nummer in de smaak. M’n moeder, een groot songfestivalfan, heeft het nummer op een single staan. En ik besluit het op en van m’n cassette bandjes te zetten. En zo reist het nummer met me mee naar Australië.


Van Gore naar Clinton over de Presidential Highway


Via de ‘Presidential Highway’, die loopt van Gore naar Clinton, gaan we weer op pad. Het eerste gedeelte van onze autorit gaat niet over de Southern Scenic route, daarna pakken we die route weer op.

De eerste stop is een vuurtoren bij een klif. Daarbij in de buurt zou je wildlife moeten kunnen zien, maar als wij er zijn laten de beestjes zich niet zien. Helaas!

Na onder meer een stop bij mooie watervallen, rijden we naar Dunedin. Daar zoeken we de YHA op om te reserveren voor twee nachtjes.
Vlak na ons checken de vier Nederlandse jongens ook in. Ja, we blijven ze tegen komen!

Morgen meer over onze belevenissen in Dunedin, wat overigens Keltisch is voor Edinburgh.
Stay tuned…!


Meer over de Southern Scenic Route op: http://www.southernscenicroute.co.nz/

bulkweken - korting tot 70%

zondag 20 mei 2012

Over de Southern Scenic Route

Zoals gezegd staat een deel van the Southern Scenic Route op het programma. Er zijn veel bezienswaardigheden op die route. Helaas moet je voor de meeste van die bezienswaardigheden van de weg af over een gravel road, oftewel een onverharde weg, en dat mag doorgaans niet met een huurauto.

Het eerste dat wij op de route tegenkomen is de Clifton Suspension Bridge. Verder zien we baaien, bomen, Monkey Island en Steward Island.
Monkey Island is eigenlijk een hoge bult grond in een baai. We kunnen die zelfs beklimmen. Stewart Island zien we alleen in de verte liggen.


In Invercargill gaan we naar het informatie centrum om te vragen hoe het zit met een stuk onverharde weg op de route.
Er blijkt ook een museum bij te zijn en nu we er toch zijn, bezoeken we dat museum ook maar even. Het is weer zo’n museum waarbij ze over van alles en nog wat iets hebben. Het blijkt wel een aardig museum te zijn.

Daarna rijden we naar Gore om daar accommodatie te zoeken. We boeken voor een nachtje een cabin op een caravan park; vrij sober, maar wel goedkoop.


Meer over de Southern Scenic Route op: http://www.southernscenicroute.co.nz/


Studieboeken-Gemak (TV campagne) (468x60)

zaterdag 19 mei 2012

Weg mail, weg geld, weg…

Voor de 19e mei 2002 staat er niet zo heel veel op het programma, dus we zetten geen wekker en beginnen de dag op ons gemak.

We zoeken in Te Anau een wasserette op, want de wasmachines in het hostel doen het niet. Bij die wasserette kun je ook e-mailen. Handig! Maar dan moet je niet zo onhandig zijn om alles te wissen na een ontzettend leuke en lange mail aan het thuisfront. Weg mail, weg geld en weg humeur. Nou ja, dat laatste valt nogal mee, maar ik baal er wel ontzettend van.

Tantrix
Verder spelen we ’s middags weer een aantal spelletjes Tantrix, een spel dat Marjolein bij Puzzling World gekocht heeft. Het blijkt een erg leuk spel te zijn.

Ook kletsen we lang met Madelief, die ook net aangekomen is in het hostel. Daar gaan we tot ’s avonds laat mee door. Misschien ga ik een gedeelte van de oostkust van Australië met Madelief reizen. En mogelijk gaan we samen onze verjaardagen vieren; Madelief is een dag voor mij jarig.

Maar dat zijn plannen voor later; voor morgen staat een gedeelte van ‘the Southern Scenic Route’ op het programma. Stay tuned…!

vrijdag 18 mei 2012

Naar de Milford Sound; heen denken we door vlakke weilanden te rijden, terug zien we bergen!

Al vroeg vertrekken we richting de Milford Sound. Op de heenweg is het erg mistig. Rijden gaat prima, daarvoor is het niet te mistig, maar een goed uitzicht hebben we niet. Het lijkt of we door een vlak landschap met weilanden rijden.


Vlak na een lange donkere tunnel komen we bij de boot aan. Een mooie boottocht volgt; het weer is goed en de Milford Sound is prachtig!
Al vrij snel moeten we van boord om de Observatory te bekijken. Je kunt daar vanachter glas de onderwaterwereld op acht meter diepte aanschouwen. Een leuk gezicht! Mooi blauw water!

Daarna gaan we richting Tasman Sea. Op de Tasman Sea gaat het flink te keer; het schommelt nogal.
Marjolein en ik besluiten om maar naar binnen te gaan. Daar hebben we een goed en dierbaar gesprek over het overlijden van oma. Het verlies is ook nog zo vers!


Terug aan wal lopen we nog naar een uitkijkpunt aan het meer. Daar komen we Maarten, een van de Nederlandse jongens, tegen.
Na een gesprekje met hem gaan we weer ‘huiswaarts’. Onderweg stoppen we nog bij de Chasm, een soort waterval, en maken we nog wat fotostops.

Maar we zijn vooral verbaast over de bergen die we zien. Die zijn dichtbij en best wel hoog; niets geen vlakke weilanden tot aan de horizon!
Op de heenweg hebben we ergens wel iets van bergen door de mist heen gezien, dus we hadden wel een vermoeden. Toch zijn we verrast door al die bergen zo dichtbij!

Wat kan mist een verschil maken!


Meer informatie over de Milford Sound vind je op: http://milford-sound.co.nz/

donderdag 17 mei 2012

Ik verzamel al mijn moed… en hoe we Whoopi Goldberg tegen het lijf hadden kunnen lopen!

Na een nachtje slapen wil ik toch de paraglide wel doen. Omdat het best wel bewolkt is, gaan we eerst nog wat winkelen in Queenstown.

Uiteindelijk verzamel ik al mijn moed en ga ik met de gondel omhoog om te gaan paragliden. Met m’n parachutist, ik noem hem voor het gemak maar even zo, loop ik een heel stuk de berg op. Moe kom ik boven aan. Daar krijg ik instructies en dan is het zover; we hollen met de enorme parachute achter ons aan en plots heb ik geen grond meer onder m’n voeten en zweven we.


Ik blijf het best eng vinden en zit dan ook niet echt ontspannen. We cirkelen wat rond en na heel wat rondjes gaan we dalen. Ondertussen maakt m’n parachutist nog foto’s.
De landing verloopt soepel; ik ben blij weer met beide benen op de grond te staan. Desondanks ben ik blij èn trots dat ik het toch gedurfd heb!

Ondertussen is het tijd geworden om de reis weer voort te zetten; we gaan op weg naar Te Anau. Onderweg stuiten we op filmopnames.

Nieuwsgierig naar die filmopnames nemen we een kijkje, maar er blijkt weinig te zien. Wel raken we met een ‘crew-member’ aan de praat. Er blijkt een Canadese kinderfilm opgenomen te worden. De bergen hier lijken op die in Canada, vandaar dat ze rond Queenstown filmen. Whoopi Goldberg zou een van de hoofdrollen vertolken, maar ze had andere verplichtingen en dus wordt die rol door iemand anders gespeeld, zo weten we uit de beste man los te krijgen.


Na ook nog een grote groep schapen op ons pad te hebben getroffen, komen we in Te Anau aan. Het plan is om daarvandaan naar de Milford Sound te rijden, maar dat is voor morgen. Voor vandaag hebben we genoeg gedaan.


Voor meer informatie over het paragliden: http://nzgforce.com/

woensdag 16 mei 2012

Els zweeft naar beneden!

Zoals ik gisteren al schreef, wordt Queenstown ook wel de adventure capital of New Zealand genoemd. Je kunt er dan ook spannende dingen doen zoals bijvoorbeeld bungyjumpen, parachutespringen en paragliden.

Wij rijden naar de bungybrug iets buiten Queenstown. Niet om zelf te springen, maar om te kijken. De omgeving, de brug en het blauwgroene water zijn mooi, maar het springen is toch het leukste om naar te kijken.


Een grote groep Indiërs is aan het springen. De meiden springen heel zelfverzekerd naar beneden. Een jongetje van een jaar of tien heeft echter meer moeite met het springen. Tot een paar keer toe wordt er afgeteld, maar het jongetje springt niet. Op een gegeven moment zeggen ze hem dat hij naar de horizon moet kijken en dan geven ze hem een duwtje en is er voor het jongetje geen ontkomen meer aan…

Het is erg leuk om al die springers te zien bungyjumpen, maar ik ben blij dat ik zelf niet hoef te springen!

We rijden terug naar Queenstown, parkeren de auto en gaan met een gondel bij een berg omhoog. Daarvandaan hebben we een prachtig uitzicht op Queenstown, het meer en de bergen. Maar je kunt er ook paragliden.

We kijken dat een poosje aan en ondertussen wordt Els enthousiast; ook zij wil met een parachute van een berg afrennen en naar beneden zweven. Terwijl Marjolein en ik toekijken, zweeft Els naar beneden.

Els zweeft naar beneden.

Ondanks dat Els na afloop zegt dat het erg leuk was om te doen, twijfel ik nog steeds of ik ook zal gaan paragliden. Het lijkt me best eng; zo’n grote held ben ik nu ook weer niet!

Ondertussen is de grote groep Indiërs die we eerder zagen bungyjumpen, ook aan het paragliden geslagen. Het is zo’n grote groep dat als ik al zou willen, ik toch niet meer aan bod zou komen.
We laten het er dus bij, althans voor vandaag…!


Voor meer informatie over het bungyjumpen: http://www.bungy.co.nz/
Voor meer informatie over het paragliden: http://nzgforce.com/

dinsdag 15 mei 2012

In Puzzling World zien we water omhoog stromen!

We checken uit, doen boodschappen, tanken en gaan dan naar Puzzling World; een attractie met puzzels, illusies, een doolhof en meer.


We beginnen bij de toiletten, want die zijn al bijzonder. Op een muur is een trompe-l’oeil* schildering en de echte toiletten zijn voorzien van bijzondere toiletbrillen. In die toiletbrillen zitten namelijk allerlei dingen gegoten; vliegen, spinnen, bloemen, schelpen, geld, etc.

Trompe-l'oeil

We bekijken een aantal schilderijen van Esscher en gaan dan ons brein testen. We beginnen daarmee in de ‘Great Maze’, een doolhof waar je doorheen kunt lopen.
Marjolein en ik gaan er samen doorheen. Al snel vinden we de groene en de blauwe toren, het doel is om de vier torens te vinden, maar het duurt een stuk langer voordat we de volgende toren vinden. Els heeft ondertussen alle torens al gevonden.
Uiteindelijk lukt het Marjolein en mij ook om de rode en de gele toren te vinden, maar daarmee ben je er nog niet. De uitgang moet namelijk ook nog gevonden worden. Omdat Marjolein en ik daar alle twee anders over denken, gaan we ieder apart verder. En natuurlijk vind ik als laatste de uitgang.
Desondanks vond ik het erg leuk om de ‘Great Maze’ te doen.

Daarna gaan we de rest van Puzzling World bekijken. Er hangen hologrammen, waarvan er zelfs een aantal zijn die veranderen als je beweegt.

Ook is er een kamer met een schuine vloer. Als je daar naar binnen gaat, lijkt alles anders. Je interpreteert de kamer als normaal, maar het is scheef. Daardoor kun je een bal op een biljart omhoog zien rollen, water omhoog zien stromen en op een ladder gaan staan waarbij het lijkt of je er vanaf valt.

In de kamer met de schuine vloer.

In de kamer met de schuine vloer.

In een andere ruimte is een wand met de hoofden van bekende mensen. Dat zijn negatieve modellen, eigenlijk net gipsmallen, die positief lijken en die je aan blijven kijken.

De modellen in negatief.

Erg leuk is ook de kamer met gezichtsbedrog. Doordat een en ander schuin is, maar je dat niet ziet, lijken mensen aan de rechterkant van de kamer klein en mensen aan de linkerkant groot. Els maakt een foto terwijl Marjolein aan de ene kant van de kamer staat en ik aan de andere kant. Een erg grappig gezicht!

Gezichtsbedrog

Tot slot nemen we plaats aan een van de tafels die er staan. Op die tafels liggen allerlei puzzels om uit te proberen. En daar vermaken we ons mee.

De vier Nederlandse jongens zijn ook in Puzzling World. Wilfried, die echt nergens enthousiast voor is, blijkt zich echter prima met de puzzels te vermaken. Terwijl de rest van het viertal er maar wat bij hangt.

Nadat we ons uren in Puzzling World vermaakt hebben, is het tijd om verder te rijden. Queenstown is onze eindbestemming voor die dag.
In de jeugdherberg aldaar ontmoeten we Madelief, een Nederlands meisje die we eerder wel gezien, maar niet gesproken hebben. Dat laatste maken we ruimschoots goed; we kletsen erg lang met haar! Gezellig!

Maar uiteindelijk is het toch tijd om ons bed op te zoeken, want de volgende dag staat Queenstown, de ‘adventure capital of New Zealand’, op het programma.
Zouden wij ook iets spannends gaan doen?
Houd mijn blog in de gaten en je leest meer…!


Meer informatie over Puzzling World op: http://www.puzzlingworld.co.nz/


* trompe-l’oeil: schilderij of tekening dat ondanks het tweedimensionale karakter van de voorstelling een zeer sterke illusie van ruimtelijkheid oproept.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...