Op weg naar Schiphol stopten we bij opa en oma om afscheid van ze te nemen. Ze waren toen al op leeftijd en hun gezondheid speelde hen wel eens parten. Toen we wegreden heb ik ze dan ook zo lang uitgezwaaid als maar mogelijk was. Om ze bij terugkomst van onze reis gelukkig weer in de armen te kunnen sluiten.
Als tien jaar geleden m’n vertrek voor het jaartje backpacken door Australië en Nieuw-Zeeland steeds dichterbij komt, opa is dan al niet meer in leven, slaat oma op de vlucht!
Een jaar is lang. En of oma soms voelt dat dat jaar, gezien haar gezondheid, voor haar te lang zal zijn en het afscheid tussen haar en mij dus een afscheid voor altijd zal zijn; ik weet het niet. In ieder geval besluit ze om vlak voor m’n vertrek een paar dagen bij m’n tante in de Noordoostpolder te gaan logeren.
In plaats van dat ze mij uitzwaait op weg naar Schiphol, zwaai ik haar uit op weg naar de Noordoostpolder. Ik zwaai ook weer zo lang mogelijk. En ja, dit keer was het inderdaad een afscheid voor altijd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten