“Een teken van leven!!!”

Om half zes gaat de wekker. Na het douchen, een broodje eten en de laatste spullen inpakken, gaat om half zeven de telefoon. Het is de receptie van het hotel; er is een fax voor ons! Pap en Marjolein hebben gefaxt; ze zijn bezorgd om ons nadat ze hebben gehoord dat er explosies zijn geweest op Bali. Of alles goed is en of we even willen bellen.

Een kwartiertje later gaat de telefoon nogmaals. Wederom de receptie; de taxi is er; of de bagage opgehaald kan worden.

Willeke staat op de gang om afscheid van ons te nemen. Paatje en Erik zitten al op de trap op ons te wachten. Ze rijden met ons mee in het taxibusje om ons naar het vliegveld te brengen. Tot aan de incheckbalie brengen ze ons weg. Lief hoor!

Ons nog steeds niet bewust van wat zich uren eerder zo dichtbij ons afspeelde, verbazen we ons dat de controles zoveel scherper zijn dan op Schiphol. Onze handbagage, inclusief fototoestel en waterflesje moet wel twee keer door de scanner en ons paspoort moesten we maarliefst drie keer laten zien.

Pas nadat we alle controles gehad hebben, hebben we tijd om pap te bellen. Het is dan in Nederland één uur ’s nachts. We melden dat alles goed met ons is en pap zal Marjolein bellen om dat ook aan haar door te geven.

Wachten op het vliegveld van Bali

Dan zoeken we een plekje en wachten we tot we aan boord van het vliegtuig kunnen gaan. Er hangen televisieschermen en die staan aan; beelden van het journaal, berichten over de explosies; een brandend gebouw, gewonde en verbrande mensen, gewonden in het ziekenhuis.  Dan denken we nog dat het zoiets als de cafébrand in Volendam is geweest.

In het vliegtuig hangt een gelaten sfeertje. Nog dringt niet tot ons door wat er gebeurd is.

Als we, na een goede vlucht, op het vliegveld van Hong Kong lopen, zijn we ons nog nergens van bewust. Er staan cameraploegen. Maar Kofi Annan, dan secretaris-generaal van de VN, brengt in die tijd een bezoek aan China en wij denken dat de cameraploegen er voor hem staan.

Hoe erg het is, dringt pas echt tot ons door als we op de hotelkamer in hartje Hong Kong zijn en naar huis bellen en beelden op onder andere CNN zien. De ergste terroristische aanslagen na 11 september!

We zien in het nieuws beelden van de aanslagen op Bali; beelden van de straat waar we hebben gelopen.

Later ook beelden van het vliegveld van Hong Kong, waar we eerder die dag zelf liepen. Ze hebben gesprekken met mensen die net van Bali kwamen, dus uit het vliegtuig waar wij in zaten.

Wat als wij een Balinees shirtje hadden gedragen? Zouden wij er dan uitgepikt zijn voor een gesprek? Zouden beelden van ons dan de hele wereld over zijn gegaan? Maar ja, wat hadden wij op dat moment te melden? Wisten wij veel?

Wij zaten in een van de eerste vliegtuigen die uit Bali kwamen. Wij zijn net voor de grote stroom ‘vluchtende’ toeristen uit Bali vertrokken.

Hoewel we die dag nog wel even naar buiten gaan, in de buurt van het hotel rondkijken en wat boodschapjes doen, kijken we toch heel veel naar de televisie.

Ondertussen vragen we ons af of het zin heeft om eerder naar huis te gaan en of het verstandig is om naar the Peak te gaan, het Amerikaanse consulaat blijkt daar namelijk dicht bij in de buurt te zitten. We besluiten uiteindelijk dat het toch geen zin heeft onze vluchten terug naar Nederland te verschuiven; zo lang blijven we nou ook weer niet in Hong Kong. En wat betreft ‘the Peak’; Hong Kong heeft nog zo veel ander moois; we hoeven niet naar the Peak.

We zien het allemaal de volgende dag wel.

Hoe zullen Paatje, Willeke en Erik het hebben? Misschien willen ze ook wel weg? Spannend en helemaal niet leuk.

Ondertussen wacht ik op een telefoontje. Ik wil graag even e-mailen, maar de computers in het hotel zijn bezet. Ze zullen bellen als er een plaatsje achter een computer vrij is.

Ik word gebeld, ik neem plaats achter de computer en stuur een mailtje naar vrienden en bekenden in Nederland. De exacte tekst van dat mailtje weet ik niet meer, wel dat de titel van dat mailtje ‘Een teken van leven’ was en dat was precies wat dat mailtje ook was!!!

Thuis in Nederland gaat de telefoon bij pap en Marjolein ook regelmatig; ongeruste en belangstellende mensen vragen hen hoe het met ons gaat.

Ik stuur niet alleen een mailtje, ik lees ook mijn mail. Met de drie meiden die we destijds in Nieuw-Zeeland hebben leren kennen, heb ik dan nog steeds mailcontact. Over en weer hebben we de afgelopen maanden verteld over onze belevenissen op reis. Nu mailt één van die meiden dat ze ook op Bali was en heeft moeten rennen om zichzelf in veiligheid te brengen tijdens de aanslagen in Kuta. Brr!!!

Hoewel we in wereldstad Hong Kong zijn, zijn we met ons hoofd nog in Bali. En dat houdt de aankomende tijd nog wel aan.

Maar we zijn in Hong Kong en bekijken die stad ook. Morgen meer belevenissen aldaar. Stay tuned!