’s Ochtends vroeg op en ’s avonds gezellig rond het kampvuur

Tony wekt ons die ochtend al vroeg; we hebben de mogelijkheid om Uluru met zonsopkomst te beklimmen of om er omheen te lopen.

Isabel (een Duitse), Niamh (een Ierse) en ik wagen ons aan de wandeling rond Uluru; een wandeling van zo’n 10 kilometer.

Samen met Marjolein liep ik daar in 1995 ook al omheen. Toen besloten we wat laat om toch de wandeling te doen en moesten we ons uiteindelijk haasten om op tijd bij de bus terug te zijn.

Nu hoeven we ons niet zo te haasten en kan ik genieten van een mooie wandeling.

De opkomende zon doet Uluru opgloeien.

Als een rijtje mieren klimmen toeristen omhoog.

We zijn eerder terug dan degenen die Uluru gingen beklimmen en dus moeten we even wachten tot we weer kompleet zijn.

Even is er commotie; er is iemand, gelukkig niet van onze groep, onwel geworden en het gerucht gaat dat hij een hartaanval heeft. Later blijkt het allemaal mee te vallen; de man z’n suikerspiegel was wat laag en hij was bang geworden. Na veel spul en moeite is hij uiteindelijk beneden gekomen.

Het is binnen onze groep het praatje van de dag.

Het beklimmen van Uluru is ook niet zonder gevaar; in het verleden hebben een aantal mensen er hun leven gelaten door hartaanvallen en valpartijen.

Een belangrijkere reden, althans voor mij, om Uluru niet te beklimmen, is echter dat de enorme rots een religieuze plaats is voor de Aboriginals. De beklimming van Uluru is dan ook eigenlijk een soort van heiligschennis.

In het Visitors Centre komen we meer te weten over de Aboriginals die rond Uluru leven. In de bijbehorende winkel blijken ze prachtige houten Aboriginal kunstwerken te verkopen.

Na onze lunch staat er weer een wandeling op het programma; de Valley of the Winds Walk bij Kata Tjuta (the Olga’s).

Met Marjolein keek ik destijds mijn ogen al uit bij deze prachtige rotsformatie. Nu zien we een ander gedeelte en dat blijkt ook weer schitterend te zijn.

Kata Tjuta

Kata Tjuta van dichterbij.

Valley of the Winds Walk

Nadat we nog een keer het schouwspel van de zonsondergang bij Uluru mochten bekijken, gaan we terug naar de camping. Daar verzamelen we ons rond het kampvuur om te eten en om vooral lang te kletsen.

Op een gegeven moment komt er een Amerikaanse bij ons zitten; ze had het koud in haar te korte slaapzak. Ze is van een andere tour, maar is bij ons kampvuur welkom.

Ik vind het echter een raar mens. Ze is nogal negatief en trekt ook zo’n gezicht.

Uiteindelijk beland ik laat in m’n swag. Het was ook zo gezellig rond het kampvuur. En ik heb erg gelachen om dat negatieve van die Amerikaanse.