"Kijk eens wat een stoere mevrouw!"

En al die bagage, waar ik in mijn vorige blogbericht over schreef, die moet natuurlijk ergens in. In mijn geval is dat een grote backpack.

Eerder schreef ik al over scrapbooken en ook de term ‘book of me’ kwam al eens voorbij. Dat laatste is een album waarin spreads staan die over jezelf gaan. In die van mij zit een spread over m’n rugtas.

En die wil ik hier graag met jullie delen.



Spread gemaakt in 2008.

De journaling, c.q. tekst op de spread:

M’n backpack

Als toen nog onervaren reizigers, hadden mijn zus Marjolein en ik nog geen goede backpack en dus kregen we voor onze 19^e verjaardag ieder een echte backpack. De 55 liter grote backpack werd voor die Australië reis helemaal volgestouwd. De gids van onze trip rond Broken Hill had het over onze ‘heavy suitcases’, en terecht; onze rugtassen waren inderdaad erg zwaar.

In de jaren die volgden heb ik m’n backpack vaak gebruikt. En toen ik op kamers zat, deed hij prima dienst om m’n was tussen Abbekerk en Amsterdam te vervoeren. Het gaf toen elke week weer een beetje het gevoel op reis te gaan. Dat gevoel werd versterkt door de ‘opnaai-labels’ die ik op de tas naaide.

Door de jaren heen heeft m’n backpack al heel wat met me afgereisd; heel wat stations, bagagebanden, kamers, bedden, etc. gezien.

Ik heb met m’n tas gezeuld, ertegenaan gehangen, er op gezeten, er dingen in gedaan (een jaar geleden nog twee vogelhuisjes uit Zweden) en uit gehaald.

Ook tijdens m’n jaartje backpacken in Australië bleek m’n rugtas een trouwe metgezel.

Hoe ver ik ook gereisd heb als ik m’n rugtas in bijvoorbeeld de slaapzaal zie staan, geeft me dat toch een vertrouwd gevoel.

Ook ben ik altijd weer blij als ik m’n rugtas (met beschermhoes) op de lopende band op het vliegveld zie.

Eén keer duurde dat wel heel lang. Toen bleken de rugzakken van m’n reisgenootje en mij de overstap in Londen niet gehaald te hebben. Door het, tevergeefs, lang wachten op de rugtassen, was het volgende vliegtuig uit Londen, met onze rugtassen in z’n laadruim, al bijna gearriveerd. Zo verlieten we Schiphol toch nog met onze backpacks.

M’n tas met de vele labels blijft voor andere reizigers vaak ook niet onopgemerkt. Hoe vaak heb ik geen blikken over de verschillende labels zien glijden, als ik m’n rugtas op een bankje in de trein zette.

Eén keer toen ik met m’n rugzak op op het Centraal Station in Utrecht liep, hoorde ik een jongetje tegen z’n moeder zeggen: “Kijk eens wat een stoere mevrouw!” De bodywarmer die ik droeg zal ook wel wat daaraan hebben bijgedragen, maar toch was het waarschijnlijk m’n backpack waardoor het jongetje me zo stoer vond.

De labels op m’n tas zijn soms ook het begin van een gesprek. “Have you been to all those places?”, en een gesprek met bijvoorbeeld een door Europa reizend Amerikaans stelletje begon.

Een andere keer wilde een klein donker jongetje met krulletjes weten van welke landen de labels waren, want die vond hij wel interessant. En zo vergrootte ik zijn kennis van de wereld een klein beetje.

Hoe meer ik van de wereld zie, des te meer labels er op m’n tas komen en des te meer ervaren ik word als reiziger. En des te lichter ik pak.

Ik hoop in de toekomst nog veel labels op m’n backpack te mogen naaien.

Met elke label voeg ik een stukje meer reiservaring toe aan m’n rugzak. Elke label is een herinnering aan een mooie reis. Ik hoop dat er nog veel volgen!

Marianne

Juli 2008