's Avonds gaan we film kijken. We hebben namelijk ‘the Dish’ gehuurd. Dat is een Australische film met onder andere Sam Neill erin. De kritieken op de hoes zijn overigens erg lovend en daar zijn we maar op afgegaan. De film was mij toen nog onbekend.
Als je in Australië (althans waar wij de film huren) een film huurt, krijg je de film in een super saaie hoe mee; zonder kleurrijke inlay. Het zal wel typisch iets voor Australië zijn.
Net als het winkeltje, annex postkantoor, annex pomp waar we de band gehuurd hebben; ook typisch voor een kleine Australische plaats.
Het is een klein winkeltje met smakeloze schappen met enkele verbleekte verpakkingen van het een en ander. Ze hebben er nog best veel verschillende dingen; brood, frisdrank, snoep, bakproducten, (verjaardags)kaarten, ijs, schrijfproducten, lijm, hondenvoer, kersen, etc. Tevens is het meteen een postkantoor en kun je er ook nog tanken. En, last but not least, kun je er dus videobanden huren.
We waren van plan om met kerst een paar videobanden te gaan huren, maar we hebben er nu toch ook maar vast één gehuurd. Er is, met die paar zenders die er zijn, niet zo ontzettend veel bijzonders op televisie.
En dus kijken wij naar ‘the Dish’.
Die film, gebaseerd op werkelijke feiten, gaat over mensen die werken bij een enorme schotel in Australië. Die schotel is gebruikt voor het ontvangen van beelden van de maanlanding in 1969.
Er gaat het een en ander mis, maar uiteindelijk zijn zij toch degenen die DE beelden van de eerste man op de maan mogelijk hebben gemaakt.
Echt mooi vind ik de film niet. Maar ja, dat weet je pas als je de film gezien hebt.
Echt mooi vind ik de film niet. Maar ja, dat weet je pas als je de film gezien hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten