“Zelfs die stoere binken stonden te huilen”

Detail uit mijn scrapbook.

’s Avonds heb ik Marjolein, mijn zus, aan de telefoon. Ze vertelt me dat het erg slecht gaat met oma. Een dag eerder hadden alle neven en nichten afgesproken om naar oma’s oude huisje te gaan om wat spullen te verdelen. Oma zit dan al een maand in het bejaardentehuis, Marjolein gaat in haar huis wonen, maar de spullen die oma niet heeft meegenomen moesten nog verdeeld. Het verdelen van die spullen was goed verlopen en ze hadden, ondanks alles, nog best wel wat lol gehad.

Voordat ze echter naar het oude huis van oma gingen, zijn ze bij oma langsgegaan om afscheid van haar te nemen. “Zelfs die stoere binken stonden te huilen”, aldus Marjolein.

Na het telefoongesprek met Marjolein nemen Orange en ik afscheid van Hester. Haar reis gaat ook weer verder. Door het telefoongesprek met Marjolein was het afscheid van Hester een beetje een raar afscheid, maar dat gaf verder niet.

Daarna is het mijn beurt om het internet op te gaan en m’n e-mailtjes te bekijken. Eén van m’n neven heeft wat foto’s doorgestuurd, inclusief een verslagje van het verdelen van de spullen.

Na m’n e-mailsessie wil ik toch mam nog even spreken. Thuis wordt er echter niet opgenomen en dus bel ik naar het bejaardentehuis. Ik krijg mijn tante aan de telefoon en klets even leuk met haar. Ze zou de groeten van me doen en oma een knuffel van me geven.

Later spreek ik mam toch nog. Uit het gesprek maak ik op dat oma waarschijnlijk niet heel veel langer dan een dag te leven heeft. We hebben het vooral over praktische zaken als ik haar duidelijk maak dat ik terug naar Nederland wil komen voor de crematie. Dat had het thuisfront niet verwacht.

Detail uit mijn scrapbook.